கொண்டை பூவைத் தேடுது.
வண்டி கூழைத் தேடுது.
-வ.அழகலிங்கம்-
28 நொவெம்பர் 2010 சன்டே ஒப்சேவர் ஆசிரியர் ஓர் அற்புதமான ஆசிரியர் கருத்தைத் தீட்டியுள்ளார். அதிலே அவர் கொழும்பில் வசித்த சேரிவாழ் வறியவர்களுள் வறியவர்களான மக்கள் தொகை 1998 புள்ளி விபரப்படி 65000 குடும்பங்கள் இருந்ததென்றும், இன்றய புள்ளிவிபரக் கணக்கெடுப்பு 75000 குடும்பங்கள் என்றும் அவரே கூறியுள்ளார். இந்தச் சனத்தொகை கொழும்புவாழ் மக்களில் அரைப்பங்காகும்.
இந்த சேரிக் குடியிருப்பு என்று சொல்லப்படும் இந்த முதலாளித்துவ அமைப்பின் இருண்ட கடைக் கோடியில் வாழ்ந்த மக்கள் பெரும்பான்மையோர் தமிழ் பேசும் நகரசுத்தித் தொழிலாளர்களாகும். மற்றயோர் இலங்கையின் பெருந்தோட்டச் செய்கைக்காகக் காணிகள் பறிக்கப்பட்டு தோட்டப் புறங்களிலிருந்து துரத்தப்பட்ட சிங்களக் குடும்பங்களும் பலசமுதாய காரணங்களால் செம்மையாகப் பராமரிக்காமல் கைவிடப்பட்டுப் பெருகிய வறிய முஸ்லீம் குடும்பசகோதருர்களாகும். இவர்கள் அதிகமாக தேங்கிய நீர்த்தேக்கங்களுக்கு அருகாமையிலும் நாறிமணக்கும் வடிகால்களுக்கு அருகாமையில் வாழ்வதால் யானைக்கால் நோய் மலேரியா டெங்குக் காய்ச்சல் போன்றவற்றால் பாதிக்கப் பட்டவர்களாகும்.
துரத்தப்பட்ட இந்த வறியவர்களுள் வறியவாகளின் அவலங்களுக்கான பெரிய பொறுப்பை யூஎன்.பியே எடுக்க வேண்;டும் என்று ஒப்சேவர் ஆசிரியர் கூறுகின்றார்.
The UNP should take the major share of the blame for the sufferings of the poorest of the poor in the city.
ஆளுவது சிறிலங்கா சுதந்திரக் கட்சி. துரத்துவது ராஜபக்ஸ்ச நிர்வாகம். அவலங்களுக்கான பொறுப்பு யூ.என்.பி க்கு. விந்தையான ஆசிரியர் கருத்து.
இவர்களை மீண்டும் குடியேற்ற ஒரு குடும்பத்திற்கு ரூபா2.5 மில்லியன் தேவைப் படுவதாகும். இது ஒப்சேவர் ஆசிரியரின் மதிப்பீடாகும். இந்தக் குடும்பங்களை மீளக் குடியமர்த்த இரண்டரை மில்லியன் ரூபா தேவையென்றால் வடகீழ்மாகாணத்தில் போர்க்கொடுமையால் உடுத்த உடுப்போடு குமர்ப் பெண்பிள்ளைகள் கூட மாற்றிக்கட்ட உடுப்பேதுமின்றி ஏதிலிகளாகிய மக்களைக் குடியமர்த்த எவ்வளவு காசு வேண்டும் என்று நாம் சொல்லி விளங்க வேண்டிய அவசியமில்லை.
போர் முடிந்ததுதான் தாமதம் யாழ்பாணத்தில் இருந்து புலிப் பாசிசத்தால் இனச் சுத்திகரிப்புக்காகத் துரத்தப்பட்ட முஸ்லீம் குடும்பங்களைக் குடியமர்த்தும்படி கேட்ட பொழுது அரசாங்கம் என்ன சொன்னது. இப்பொழுது வன்னி அகதிகளைக் குடியேற்ற வேண்டிய பெரும் சுமை உள்ளது. மறுப்பதற்கு இல்லை. அதன் பின்பு இவர்களைக் குடியேற்றலாம்.
இந்தக் கூற்றுக்கு ஏதும் அர்த்தம் இருக்குமானால் போர்க் கொடூர அகதிகளைக் மீள்குடியமர்த்திய பின்பு பலாத்காரமாகத் துரத்தப்பட்ட முஸ்லீம் அகதிகளைக் குடியமர்த்திப் புனருத்தாரணம் செய்து அதன் பின்பு இந்தச் சேரி ஒழிப்பு நடவடிக்கையை மேற்கொண்டிருக்கலாம். முப்பது வருட யுத்த அவலத்தை பொறுமையோடு காத்திருந்தவர்கள் இதற்கும் சிறிகாலம் பொறுத்திருக்கலாம்.
உண்மையை ஆசிரியரின் எழுத்திலிருந்தே விளங்கலாம்.
ஓரு கணிசமான சட்டபூர்வமற்ற
There is a considerable number of unauthorised structures on valuable lands, which could be exploited for better business ventures. Investors could recover their investment at any time
Private sector institutions engaged in business in the city also benefit from the program immensely .
சேரிக்குடிசைகள் பெறுமதி வாய்ந்த நிலங்களிலே கட்டப்பட்டுள்ளன. இவைகளை நல்ல வர்த்தகத்திற்காகச் சுறண்ட வேண்டும். இங்கே முதலிடுபவர்கள் தாங்கள் முதலிட்ட மூலதனத்தை சிக்கிரத்திலேயே மீண்டும் பெற்று விடலாம்; இங்கே செயற்படும் தனிப்பட்ட முதலாளிகளும் இந்த வேலைத்திட்டத்தால் பயன் பெறுவர்.;
மாநகரசபையை புதிய அழகுடன் மிளிரவைப்பதற்கு மாநகரசபை அபிருத்தி அதிகாரசபை முழு ஆதரவையும் வழங்கியுள்ளது.
கொழும்பிலே அழகுவெள்ளம் ததும்பிவழியப் போகின்றது. நடைபாதைகள் அழகுபடுத்தப்பட உள்ளன. கட்டிடக் கலை வல்லுனர்களால் திட்டமிடப்பட்ட சாலைவட்டங்களும் அதன் மத்தியில் அழகுத்தீவுகளும் பூஞ்சோலைகளும் பூச்சாடிகளும் கொழும்பையே அழகாபுரியாக உரு மாற்றுவதோடு சூழலியல் அனுதாப நகர்கப் போகிறது. இதனால் கொழும்புவாழ் மக்கள் மட்டும் பயனடையப் போவதில்லை. வர்த்தகத்திலே ஈடுபட்டுள்ள தனியார் நிறுவனங்கள் பெரும் பயனை அடைய உள்ளன.
ஜனாதிபதி ராஜபக்ஸ்ச அடிக்கடி விடும் வண்டுவாணங்களில் எல்லோரும் ஏற்றுக் கொள்ளும் தீர்வையே தமிழ்மக்களுக்கான தீர்வாகக் கொடுப்பேன் என்று அடிக்கடி கூறியுள்ளார். அண்மையில் இந்துப் பத்திரிகை ஆசிரியர் ராமுக்கு வழங்கிய செவ்வியின் ஒரு பந்தியைப் பாருங்கள்.
அரசியல் நடவடிக்கைகளை நாங்கள் ஆரம்பிக்கும்போது எதிரணி ஒத்துழைக்க வேண்டும். சகலரும் தீர்வுக்கு சம்மதிக்க வேண்டும். இது எனது தனிப்பட்ட தீர்வல்ல. இது மக்களின் தீர்வு. இது அடிமட்டத்திலிருந்து ஏற்படும் தீர்வு. இறக்குமதி செய்யப்பட்டதல்ல. இதனைப் பலவந்தமாகத் திணிக்க முடியாது. இது மக்களிடமிருந்து வர வேண்டும். இந்தத் தீர்வையே நாம் விரும்புகின்றோம்.'
1.இந்தச் சேரிமக்களை வெளியேற்றும் பொழுது மக்களின் எந்த அபிப்பிரயத்தையாவது கேட்டாரா? அல்லது எதிர்க்கட்சியைத்தான் கேட்டாரா?
2. அவசரகாலச் சட்டத்தை நீடிக்கும்பொழுது மக்களிடம் ராஜபக்ஸ்ச அபிப்பிராயம் கேட்டாரோ? கருத்துக் கணிப்பு எடுத்தாரா?
3.விலைவாசிகளைக் கூட்டும்போழுது மக்களிடம் கேட்டு எப்பொழுதாவது கூட்டியிருக்கிறாரா?
4. சர்வதேச நாணயசபைக்கு 2.6 பில்லியன் கடன் வாங்கும் பொழுது சமூகசேவைச் செலவீனங்களை வெட்டுவேன் என்று சத்தியம் செய்தே பெற்றார். சமூக சேவைகளை வெட்டுவது திண்ணம். எல்லா மக்களிடமும் கேட்டு வெட்டுகிறாரோ என்று இருந்து பார்க்கலாம். போன கிழமை நெருக்கடியில் சிக்கிய அயர்லாந்து, சர்வதேச நாணய நிதியத்திடம் அது போட்ட நிபந்தனையின் கீழ் கடன் பெறுவதை மறுத்துள்ளது.
கற்றுக்குட்டி ராஜபக்ஸ்ச:-
அண்மையில் தமிழ் அரங்கத்தினருடன் பேசும்பொழுது ராஜபக்ஸ்ச கூறினார்:-
'கொழும்பில் தமிழ், முஸ்லிம் மக்கள் ஆதிக்கம் செலுத்த முடியுமானால் வடக்கில் சிங்கள மக்கள் குடியேறுவதை தவறு என எப்படி கூற முடியும் என ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷ கேள்வி எழுப்பினார்.'
கொழும்பு பெரு நகரம் மாத்திரமல்ல அது தலை நகரம். தலை நகரம் மாத்திரமலல அது ஒரு துறைமுக நகரம். சர்வதேச விமான நிலயம் பாரளுமன்றம, மத்தியவங்கி, அதிசிறந்த வைத்திய சாலைகள் உள்ள நகரம். பல்கலைக் கழகம,; உயர் நீதி மன்றம், சர்வதேச நான்கு நட்சத்திர விடுதிகள், விபச்சாரவிடுதி , சிறைச்சாலையென்று எல்லாமே செறிந்துள்ள நகரம். மற்றய கிரமப் புறங்களைக் காட்டிலும் அதிகவேலைவாய்ப்பு, கல்வி கற்று முன்னேறுவதற்கான வாய்ப்பு, சர்வதேசத் தொடர்பும், போக்குவரத்து என்று நிறைய வாய்ப்புக்கள் உள்ள தலைநகரம். அதை நோக்கி கிராமப்புற மக்கள் பெருக் கெடுப்பது இயற்கை நியதியும் பொருளாதார நிர்ப்பந்தமுமாகும். கொழும்பு வரலாற்று ரீதியாகத் தமிழ் முஸ்லீம் மக்களின் பிரதேசம். கொழும்பு மாத்திரமல்ல கொழும்பு பாணந்துறை கழுத்துறை காலியென்று இங்குள்ள மிகப் பழமையான இந்துக் கோவில்களே சாட்சி. கொழும்பு துறைமுகத்தில் மிகப் பெரும்பான்மையான மாலையாளத்தவர் வேலை செய்ததும் கொழும்பில் நூறு வருடங்களுக்கு மேலான நாட்டுக் கோட்டைச் செட்டிகளின் வங்கிகளெல்லாம் இருந்தது வரலாறு. இலங்கையில் புத்த சமயம்பரவியபோது உயிர்க் கொலை செய்யும் மீன் பிடித் தொழிலை புத்த சமயத்தவர் செய்ய முடியாமையால் அவர்கள் கரையோரங்களை விட்டு நகர்ந்தது எல்லாம் இயற்கையே. போர்த்துக்கேயர் வர முன்பே கொழும்பின் தமிழ் முஸ்லீங்கள் பெரும்பான்மையாக வாழ்ந்ததை சரித்திர ஆதாரங்களும் போர்துக்கீசரின் குறிப்புக்களும் எடுத்தியம்புகின்றன. இவைகள் அல்ல பிரச்சனை.
யுத்தத்தால் கல்லுக்குமேல் கல் இல்லாமல் பெரிய தொழில்சாலையோ வடிகால்களோ நீர்வினியோகமோ மற்தைய இயற்கை வசதிகளோ இல்லாத இடத்தில் சிங்கள மக்கள் விரும்பிக் குடியிருக்கச் சென்றிரார். ஏதோ அப்பாவிச் சிங்கள மக்களை சிங்கள இனவாதத்திற்கு எதிராகப் போராடிய எந்தச் சுவடையும் வரலாற்றால் பதித்திராத ராஜபக்ஸ்ச குடியேற்றியது அற்ப நோக்கத்திற்காக. வெகு சீக்கிரத்தில் அவர்களே அரசாங்கத்திற்கு எதிராகத் திரும்புவதும் சீக்கிரம் நடக்கவிருக்கும் நிகழ்வுப் போக்கு. யாழ்ப்பாணத்திலே காசு உழைப்பதற்கு வசதி இருந்திருந்தால் அப்பாவி ரிஷான சவுதி அரேபியாவுக்குப் போய் நாளாந்தம் செத்துக் கொண்டிருக்க மாட்டார். மற்றய இலங்கைப் பெண்கள் லட்சக் கணக்கில் மத்திய கிழக்குக்குப் போய் மானபங்கப் படமாட்டார்.
நவீன முதலாளித்துவ அபிவிருத்தி வரலாற்றில் நகரத்தில் கிராமங்களை விடச் சனங்கள் நெரிசலாகத் திரள்வதும், கிராமத்திற்கும் நகரத்திற்குமிடையே பெரும் முரண்பாடு நிகழ்வதும் வரலாறு திருப்பித் திருப்பி பதிவில் வைத்துள்ளது. ராஜ ப்க்ஸ்சவின் பேரன் பிறக்கமுன்னரே கொழும்பில் தமிழ் முஸ்லீம் மக்கள் வாழ்ந்தார்கள் என்பதும் கொழும்பை நோக்கி இலங்கையின் எல்லாக் கிராமப்புற மக்களும் குடிபெயர்ந்தார்கள் என்பது சொல்லித் தெரிய வேண்டிய அவசியமில்லை. இலங்கை வரலாற்றையாண்ட அரசியற் தலைவர்களில் மிகவும் கற்றுக் குட்டியான ராஜபக்ஸ்சவுக்கு இவைகள் எப்படித் தெரியப் போகிறது. எப்படி பிரபாகரனைச் சூழ ஒரு கூட்டம் சந்தர்ப்ப வாதக்கும்பல் இருந்து பிரபாகரனை முருகனுக்கு நிகரானவன் என்று புழுகிப் புழுகிக் கழுத்தறுத்தார்களோ அப்படியே இன்று ராஜபக்ஸ்சவைப் புழுகியே வயிறு வளாக்கும் ஒரு கூட்டம் ராஜபக்ஸ்சவுக்கு சவக்குழியைக் கிண்டிக் கொண்டிருக்கின்றது. இன்று புலி ஒடுக்குமுறை அறவே அற்ற நிலையில் ஒடுக்குமறையின் ஏகாபோகமாக இலங்கை அரசு இருக்கும் பொழுது ராஜபக்ஸ்சவுக்குச் சாமரைவீசும் தமிழ் ஊடகங்களும் மூலதர்மமற்ற அரசியல் வாதிகளும் அவமானகரமாக மண்கௌவுவது வரலாற்று நிகழ்ச்சியாகும். உலக வங்கி, பொருளாதார, அரசியல் ராஜதந்திர நெருக்கடிகளைக் கவனிப்பவர்களுக்கு ராஜபக்ஸ்சவின் அற்ப அரசியல் ஆயுளைத் தீர்மானிப்பது மிகச் சுலபமான காரியமாகும்.
Monday, November 29, 2010
Sunday, November 21, 2010
Sri Lanka After the Civil War: Interview with Dr. Muttukrishna Sarvananthan~By Sergei DeSilva Ranasinghe
Dr. Muttukrishna Sarvanathan is the principal researcher at the Point Pedro Institute, which is a non-for-profit think tank that provides analysis and advocacy on political and economic issues afflicting the Sri Lankan Tamil population in the north.In an exclusive interview conducted in mid-October Dr. Sarvanathan speaks to Sergei DeSilva-Ranasinghe about a range of current and contentious matters related to post-war stabilization and nation building in Sri Lanka and how they have impacted on Sri Lanka’s indigenous Tamil population.
Dr. Muttukrishna Sarvanathan
1. Tell us about what has happened with regard to the implementation of the Tamil language in the North and East of Sri Lanka since 1987, but especially since the end of the civil war? Where has it been implemented successfully, and where is it lacking, and why?
Though Tamil language has been made an official language (in addition to the existing Sinhala language) in 1987, the implementation of that provision has been weak. The implementation of the twin official language policy remains weak even after the end of the war. Tamils receive official communications in Sinhala language not only in the North and East but in other parts of the country (including Colombo) as well. Although the public administration within the North and East by and large is conducted in Tamil language, police stations in these areas record statements from the public in Sinhala language due to dearth of Tamil speaking police officers.
The reason for this slow progress in implementation is lack of bureaucratic and political will to do so; because if the government could spend almost USD.2 billion for defence (this year’s budget allocation) why cannot it fund the implementation of the dual language policy. In fact, I would argue that, if the dual language usage is fully implemented there could be significant cut in the annual defence expenditure. Nowadays with automatic translation software it wouldn’t be a big administrative problem to implement it. But, unfortunately, there does not seem to be any urgency on the part of the bureaucrats and politicians.
2. Many commentators say that since the civil war ended that the original inter-ethnic problems that started the discord between Sinhalese and Tamils since independence remain. Is this an accurate reflection of reality or have some things changed?
The original inter-ethnic discords in Sri Lanka were due to language and land rights, disenfranchisement of the hill-country Tamils in 1948, and the introduction of quota system for university admissions in 1972. While the last two grievances have been addressed to a large extent, the first two (language and land rights) stubbornly persist. Besides, there are additional grievances as a direct and indirect result of the protracted armed conflict since the early-1980s.
3. Tell us about the general situation facing Tamils in Sri Lanka since the defeat of the LTTE in May 2009? What has been achieved in terms of restoration of normality? What’s the general sentiment of the civilian population towards the LTTE and to the GoSL?
A great deal of normalcy has been established gradually since the end of the war; e.g. (i) several hitherto closed roads have been opened-up for public use (A9 highway being the prime example), (ii) security check points have been drastically reduced both in the North and rest of the country, (iii) areas under high security zones have been cut back, (iv) security restrictions on certain vocations such as fishing have been lifted, (v) although the restriction on travel to Colombo (and rest of the country) from Jaffna (by way of obtaining a pass from the army) has been done away with, the registration of household members at the local police station has been re-instituted in Colombo since May 2010 (after the general elections).
Despite the positive trend noted above, certain negative aspects of the LTTE-era stubbornly persist in the North (particularly in Jaffna) with a new role-player, albeit at a much smaller scale than that of the LTTE. The Eelam People’s Democratic Party (EPDP), a pro-government militia cum political party headed by a cabinet minister Mr. Douglas Devananda, has filled the boots of the LTTE in certain illegal activities such as extortion, kidnapping for ransom, poaching Hindu temples, and monopolising the supply of sand for construction purposes. The Maheshwari Nithiyam (Maheshwari Foundation - NGO arm of the EPDP ala Tamils’ Rehabilitation Organisation of the LTTE) monopolises the supply of sand for construction purposes within the peninsula (one customer who asked for refund due to unexplained delay in the supply of sand was threatened with death by the “pulanaivuthurai” - intelligence wing - of the EPDP). Cable television service providers in the peninsula are illegally taxed by the EPDP.
Few school children were kidnapped for ransom in the run-up to the parliamentary elections, which were suspected to be by the EPDP but has ceased since then. In the same way the LTTE took over the management of several Hindu temples in the United Kingdom, Canada, and Australia through proxies to extort the financial resources of those temples (Kanaka Thurkkai Amman Temple in Ealing, West London, being one such temple where Sockalingam Karunalingam was/is the proxy), the EPDP is currently attempting to take over the management of certain temples in the peninsula that have high revenue. My hunch is that EPDP’s illegal tax collection amounts to about 10% of what LTTE used to collect during the ceasefire time.
Besides, foreigners (including Sri Lankan diaspora) visiting the North beyond Omanthai require Ministry of Defence pass, which is antithetical to normalcy. Permissions are usually granted for air travel only (costing LKR.18,600 or USD.175 for an adult round-trip ticket) thereby unfairly taxing visitors to the North from abroad in the same way the LTTE levied a special tax on diaspora people travelling through the A9 highway during the time of ceasefire.
There is deep resentment towards the LTTE, among significant share of the population, due to their callous disregard for human life, recruitment of children, and the immense misery that befell the general population during the final stages of the war. However, the bitterness towards the LTTE unfortunately has not translated into goodwill towards the government, partly due to pampering of terrorists turned criminals such as Douglas Devananda, and the remnants of the LTTE hierarchy such as Vinayagamoorthy Muralitharan (alias Karuna Amman), Kumaran Pathmanathan (alias KP), Velautham Thayanithi (alias Thaya Master), et al, by the government.
Thaya Master is apparently working as a news compiler for DAN TV (satellite television network of the EPDP) and is building a brand new home reportedly worth over LKR.5 Million (USD.50,000) in his native Thambasetty village, Point Pedro. “Where did he get this money?” is the question asked by his fellow villagers. Most likely this money is part of the loot from Tamil civilians by the LTTE in the Vanni before its extinction. Thaya Master’s wife, a graduate teacher, is teaching at a nearby girls’ school called Vadamarachchi Hindu Girls’ College and positioning herself to become the Principal not due to merit but through the newfound political influence of her husband by aligning with Douglas Devananda and the government.
TCTC116.jpg
Ramachendrum, 34 and Pangagem, 29, pictured inside their temporary one-room shelter, in the village of Adankulam, near Thunnukai, March 2010. Along with the rest of their family, the couple were displaced for more than 3 years by the conflict. - pic: DFID - UK Department for International Development
While bulk of the IDP returnees live in squalor and some are expected to be given LKR.500,000 at the most under the World Bank’s North East Housing Reconstruction Project (NEHRP) or the Indian Government’s 50,000 houses project, those who were complicit in crimes against humanity (such as recruitment of child soldiers, forcible displacement of civilians and conscription, killing of civilians attempting to flee the clutches of the LTTE, etc) are pampered and living in relative luxury. “What justice is this?” is the thought lingering in the minds of the population.
Foregoing are some of the main reasons for the civilian population’s negative feeling towards the Government of Sri Lanka (GoSL). In many respects the journey is “continuing” rather than “beginning” (as claimed by an EPDP election campaign poster).
4. Since fishing is a major livelihood in the Northern Province, to what extent has the fishing community and industry revived after the civil war? What has the government done to assist the restitution of their livelihood? And, to what extent does the Indian Tamil fishing community pose a problem to the livelihood of Sri Lankan fishermen in the north by illegally fishing in Sri Lankan waters?
The government has lifted the time and distance restrictions on fishing in most parts of the North; apart from that there is hardly any assistance from the government. Certain coastal areas are still classified as High Security Zone (HSZ) and thereby barred for fishing; Mylitty to Kankesanthurai in Valikamam North, certain areas in Vadamarachchi East, Kilinochchi and Mullaitivu are still no-go areas for fishing.
Nevertheless, the lifting of security restrictions have increased the fish catch significantly in the Jaffna peninsula and Mannar Island which in turn has revived the transport of fish for sale outside the respective districts (particularly to Colombo).
Poaching by Tamilnadu fisherpersons in the northern and Gulf of Mannar waters remains a serious threat to the livelihoods of fisherpersons in the North. Sri Lanka Navy is reluctant to take serious action to prevent poaching because of the political sensitivities between the two countries. A dialogue between the fishing communities of Northern Sri Lanka and Tamilnadu should be facilitated by both the governments to arrest poaching. Northern fisherpersons do not have multi-day boats or trawlers like the Indian fisherpersons to take advantage of deep-sea fishing, which also gives a competitive advantage to the latter.
5. There have been reports that thousands of Tamil speaking police officers have joined the Police in the Northern and Eastern Provinces? To what extent do Tamils in Sri Lanka have confidence in the restitution of law and order and good governance in Sri Lanka after the civil war?
According to my knowledge, 500-600 Tamil speaking police officers have been recruited from the Jaffna peninsula this year and are currently undergoing training in Kalutara Police Training College, which is commendable. In the Eastern Province this has been going on for a while but I do not know the number.
This does not mean that law and order situation or the governance in general has improved in the North (read the answer to question 1 as well) or beyond. Deteriorating law and order and poor governance have been hallmarks of the Rajapaksha regime in the past five years throughout the country, which continues unabated even after the end of the war. For example, a journalist went missing in Homagama (suburb of Colombo) few days before the Presidential election and remains “disappeared”. One Batticaloa Municipal Council member belonging to the Thamil Makkal Viduthalai Puligal (TMVP) political party (a constituent of the ruling alliance) is reported missing since late-August 2010.
In spite of the public appeal by the Chief Minister of the Eastern Province for his release police have not been able to trace this person. Couple of months ago two young married ladies (resettled IDPs) were gang raped by uniformed army personnel in Visvamadu (Mullaitivu district). Though the local police has apprehended the culprits and produced in court, the military police has been trying its best to get the suspects released on bail. A high profile Deputy Minister tied a public official to a tree for coming late for a meeting in Kelaniya in August 2010, but no legal action has been taken against the Deputy Minister.
The foregoing examples are hardly reassuring to the people (in the North and beyond) as regards restoration of law and order or good governance in the aftermath of the civil war. Should I say more?
6. As there seems to be differences of opinion among Tamils in Sri Lanka and the diaspora, how reflective and accurate is the commentary expressed by pro-LTTE supporters in the Tamil diaspora on the general situation experienced by Tamils in Sri Lanka?
Some diaspora propagation about the situation back home is true, most are exaggerations, and some are blatantly false.
A small fraction of the Tamil diaspora has been the scourge of the Tamils in Sri Lanka. I regard this small minority of Tamil diaspora as scum of the earth. From the early-1970s a small proportion of the Tamil diaspora spread throughout the world (three prominent personalities were Elayathamby Ratnasabapathy and Arular Arulpragasam of the Eelam Revolutionary Organisation of Students (EROS), and Anton Balasingham of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), all of whom were British citizens – Arulpragasam still lives in the UK and the other two are deceased) has mislead the Tamils in the North and East promising a mythical Tamil state; while these scoundrels lived happily in their adopted homelands, the people of the North East Sri Lanka had to pay enormously with their blood and sweat.
It is this tiny (but hyper active and effective) diaspora that mislead Pirapakaran until his death by giving him false hope that the international community through the UN (or otherwise) will rescue him and the LTTE. The rest is history.
All along the past forty-years Tamil diaspora has been a huge liability to the collective political interest of the Tamils in Sri Lanka; though at individual or household level remittances from the diaspora has hugely mitigated the impact of the civil war (particularly in Jaffna – the most populous district out of the eight districts in the North & East).
History teaches us that if the Tamils in Sri Lanka let the diaspora chart its political future the Tamil community is doomed. I am confident that the Sri Lankan Tamil community is well aware of this fact. The goon squads in the diaspora still naively believe that foreign countries can win them political independence in Sri Lanka and therefore courting certain fungible politicians in their adopted countries. Again history has taught the Tamils in Sri Lanka that direct involvement of India and Norway on their plight has been disastrous to their collective political interests. I do not think the Tamils in Sri Lanka will again fall prey to the wishful thinking of the tiny minority among the diaspora. Pirapakaran and the LTTE might have been treacherously misled by the diaspora, but the Tamils cannot be.
7. What do you think are the causal factors which have led to the continued outflow of Tamils seeking asylum overseas?
Enduring human insecurities in the North, East, and beyond (some of which were pointed out in the answers to questions 1&3) and the absence of political resolution of the protracted ethnic conflict could be identified as the two prime reasons for the continued outflow of refugees from Sri Lanka to the West.
Two of the high risk categories of people who would want to flee the country illegally or migrate lawfully are ex-combatants and supporters / sympathisers of the LTTE. There are media reports and anecdotal evidence that some released ex-combatants and resettled supporters of LTTE are re-arrested or harassed by law enforcement authorities or pro-government militias. EPDP, for example, has recruited some ex-combatants and LTTE supporters (Thaya Master being the most prominent one) for whatever purpose. Some of these people join the EPDP (or any other pro-government militia such as PLOTE or TELO) not as a choice but as a necessity, because it would provide them security from continued harassment by law enforcement authorities or these same pro-government militias. Some others may decide to quit the country either legally or illegally.
Hence, one of the preconditions to stem the outflow of refugees abroad is for the law enforcement authorities and pro-government militias to stop harassing ex-combatants or sympathisers.
In addition to the foregoing, a survey undertaken among youths in 2009 throughout the country (including the North and East) revealed that about 50% of the youths wish to go abroad for good; unfortunately the reason for this urge was not explored by the survey. Thus, right across the country (irrespective of ethnicity) there is a craze among Sri Lankans to migrate abroad. There appears to be a crisis of confidence among younger generation of Sri Lankans about their homeland.
8. Describe the relationship between the military and the Tamil civilian population in the north? What are the negative and positive attributes of this relationship? What has the military done to alleviate the plight of the Tamil civilian population since the end of the war?
The relationship between the civilian population and the armed forces (including the police) in the North has improved tremendously since June 2009 because security check-points have been drastically reduced and high security zones cut back. Having said that, very young armed forces personnel on the streets of North and East still pose a real and perceived threat to young women; the scale of sexual violence against women has reduced but remains high.
The negative effect of scaled-down security check-points is the increased criminal activities of the pro-government militias (such as EPDP, Karuna group, PLOTE, and TELO) and common criminals. In fact, the pro-government militias are outdoing the goodwill built-up between the armed forces personnel and the civilians. Disarmament and disbanding of the pro-government militias is sine qua non for winning the hearts and minds of the civilian population in the North and East.
The army is actively involved in clearing landmines and building homes for the displaced population both in Jaffna and the Vanni, inter alia. In the business world it is said that it could take a longtime to win a customer, but it would take just a second to lose a customer. In the same way, the army may do one-hundred good things for the welfare of civilians, but one horrific incidence like the rape of women in Visvamadu has the potential to obliterate the entire goodwill built-up over the months/years with the civilian population. Aforementioned business principle should be inculcated into the hearts and minds of the armed forces personnel for posterity.
9. Describe the process of demilitarization that has taken place in the Northern Province since the end of the civil war? What has happened thus far?
To the best of my knowledge not much is being done towards demilitarisation in the Northern Province, except drastic cuts in the security check points in the Jaffna peninsula and scaling-down of high security zones in certain areas. I do not think there has been any reduction or increase in the number of armed forces personnel stationed in the North. There are few instances where withdrawal of armed forces personnel has been filled by pro-government militia/s. I do not foresee demilitarisation to any significant extent until the Rajapakshas are in power. Militarisation is indispensable for the perpetuation of the Rajapaksha dynasty.
10. What has the GoSL done to develop the Northern Province since the end of civil war? What has been planned and implemented so far? To what extent is India financing, assisting and developing the Northern Province?
Several roads in the North (especially in the Jaffna peninsula) are rehabilitated or upgraded by the Road Development Authority or the provincial administration with Asian Development Bank (ADB) loans. Power supply is being restored in Jaffna and the Vanni. Telecommunications expansion (both fixed line and mobile) is taking place at fast pace. Thus, economic infrastructure development is taking place rapidly. However, very little private investment is taking place.
Several other development programmes are implemented under the regular annual departmental or ministerial plans but packaged as initiatives of the Uthuru Vasanthaya (Northern Spring) programme of the government (three-year post-war public investment programme for the North).
India has committed a lot (>USD.800 million) for the development of the North and East, but very little has materialised on the ground so far. India signed a memorandum of understanding (MoU) for constructing a coal power plant in Sampur or Nilaweli in the East as early as January 2008; though almost three years has passed, construction has not commenced yet. Moreover, India has committed to reconstruct and upgrade the Palaly airport and the Kankesanthurai seaport in Jaffna. India did provide building materials (asbestos sheets and cement bags) to resettled IDPs in the Vanni early this year. It has also committed to build 50,000 houses to resettled IDPs in Jaffna and Vanni. Identification of beneficiaries is currently underway under a pilot housing project in the North. Each beneficiary is likely to get LKR.500,000 (INR.200,000) in installments but the beneficiary family is responsible for undertaking the construction or subcontracting to a builder. India’s involvement in post-war reconstruction in Sri Lanka is a continuation of its post-war reconstruction initiatives in Afghanistan and an expression of its economic might.
11. There have been unsubstantiated reports that the GoSL or the military have built new Buddhist temples in the Northern Province and have changed several Tamil place names to Sinhala names and sponsored Sinhalese colonization of certain areas in the Vanni. How accurate are these claims and can evidence be provided to support them?
Only one new Buddhist temple I have noticed along the A9 highway somewhere between Kilinochchi and Paranthan. I have not visited the interior Vanni yet and therefore do not know what is happening there. However, I have noticed numerous new Buddhist statues along the A9 highway and within the Jaffna peninsula. These stand-alone Buddhist statues are projected as Buddhist temples either due to ignorance or willfully by vested interests. I do not think there is any official policy of the government to build these Buddha statues by the roadside; it is done by local army personnel on their own accord presumably to seek divine protection from harm (around certain army checkpoints in the North I have also noticed statues or pictures of certain Hindu deities such as Kali and Hanuman).
However, any new religious statues/symbols/pictures in public places should be displayed in accordance with the existing local government (municipal and urban council and pradesha sabha) laws and with due permission from relevant authorities. The arbitrary way in which these religious sites in public places established by armed forces personnel, religious dignitaries, or common citizens should not be tolerated by law enforcement authorities. .
Buddha statues have also become the ultimate line of defense for squatters (especially along the coast), shanty dwellers, underworld communities, unauthorized three-wheel taxi stands, and illegal payment hawkers, especially in and around the City of Colombo. Whenever there is threat of eviction of the foregoing by the Urban Development Authority or the Police, they tend to hastily erect a Buddha statue on the hope that it would deter their eviction. Therefore, there is a systematic abuse of Lord Buddha throughout the country (not only in the North), which genuine Buddhists should desist.
Likewise, I noticed only one name change of a place in Jaffna peninsula – “Kantharodai” (in Tamil) has been changed to “Kathuru goda” (in Sinhala). This is an archaeological site near Chunnakam with very short Buddhist dagobas like the ones found in South East Asia. Although the name boards are changed, local people continue to refer to the Tamil name of that area. It is analogous to the change of street names in the Capital where since the early-1970s most English street names are changed to local ones (mostly in memory of famous or infamous personality), but majority of the people still refer to the old English street names.
I have not seen any colonisation of Sinhalese in the Vanni so far; but as I said before I have not visited the interior of Vanni yet. The army in the Vanni is in the process of building cantonments to provide accommodation to armed forces personnel on duty and their families, which may be projected as colonisation. I do not see anything wrong in building cantonments because most Tamils (including myself) want the army to vacate the private properties they occupy in Jaffna and Vanni so that lawful owners could return. Therefore, the armed forces personnel need alternative permanent housing, which is what the government is doing. What’s the fuss about? Moreover, building of cantonments and army personnel living with their families will help reduce violence against civilian women.
Those who cry foul of such military cantonments are the ones vociferously seek the army occupation of private properties to end. They cannot have both ways. Of course they may want the army to be withdrawn from the North, which is premature to me. Any hasty withdrawal of the army in the North would lead to mafias such as pro-government militias and common criminals taking over the reins of power, which is very dangerous to the future of the local communities. During the run up to the Presidential and Parliamentary elections early this year the army cut back its visible presence on the streets of Jaffna peninsula; the results have been rise in burglaries, chain snatching along the streets, and kidnapping for ransom by pro-government militias and common criminals.
To my knowledge nobody has provided credible evidence by way of pictures or testimonies to the effect of “mushrooming” Buddhist temples, name changes of places, or settlement of ordinary Sinhalese people in the Vanni.
12. How would you describe and differentiate between Tamil grievances and aspirations since the end of the civil war? How important is a political settlement and what form do you think it should realistically take?
Tamil grievances in terms of human security, selective discrimination, lack of use of Tamil language in public administration, etc, persist in the aftermath of the civil war. However, political settlement does not seem to be the priority for the Tamils in the short term (as reflected in the very low turnout at the Presidential and Parliamentary elections early this year); instead economic emancipation appears to be the thirst of Tamil people in the immediate future.
Such economic emancipation does not mean just rebuilding their homes and livelihoods, but also includes non-interference by Colombo or the national government as regards the type of economic development activities they would like to undertake. Local governments and provincial governments should be empowered to take decisions through consultations with the local communities. An equal opportunities law should also be enacted to outlaw discrimination in terms of gender, ethnicity, religion, caste, or place of origin like in countries such as the United Kingdom or Australia (this was proposed by the government in the late-1990s under President Chandrika Kumaratunge and then withdrawn due to opposition by vested interests). In addition, an affirmative action programme could be instituted for a limited period of time to increase the representation of minority communities (gender as well) in public administration and services in proportion to their population share.
In the medium and long term, economic and political power sharing between the centre and the provinces is indispensable for establishing durable peace in Sri Lanka. My hunch is that economic freedom (as mooted by me in the following publication http://pointpedro.org/images/WorkingPapers/ppid%20working%20paper%2012.pdf) and an equal opportunities law (in the short-run) will satisfy sixty percent of the aspirations of the Tamil community in Sri Lanka, and political power sharing (in the long-run) will satisfy the remaining forty percent.
But the Rajapaksha government does not seem to be interested in any of the foregoing. Instead, the government is very keen to see that no single political party (headed by Tamils) dominates politics either in the North or East. As part of the divide-and-rule grand strategy of the Rajapakshas, while the EPDP is given a free reign in the Jaffna peninsula, Kumaran Pathmanathan is promoted in the Vanni; in the East, while the TMVP is pampered in Batticaloa and Trincomalee districts, Vinayagamoorthy Muralitharan is allowed to have bases in the Ampara district.
13. How would you describe the conditions and treatment of Tamil civilians who were placed in IDP camps at the end of the civil war? What were the problems and how were they alleviated over the last 12 months? How many are currently remaining in IDP camps?
The conditions and treatment of Tamil civilians in the IDP camps were pathetic. Sri Lankan public services or the NGOs were/are not capable of handling such a large number of IDPs at any one place. Although I would blame the LTTE for instigating such a huge internal displacement, my view is that the government need not have brought them all to Vavuniya or Mannar districts. The government could have allowed the IDPs from Jaffna, Kilinochchi, Mannar and Vavuniya to go to their places of origin within a month after the end of the civil war. The problem of landmines has been overplayed to my knowledge and had been used as an excuse to delay the release of civilians from welfare camps.
While innocent civilians languished in squalor in welfare camps, many people with money and/or influence (including LTTE and TRO personnel) got out of the camps and fled abroad (to India for instance). I know of at least two cabinet ministers and many armed forces personnel involved in making big money out of the misery of the IDPs. Overcrowding and lack of bathroom and toilet facilities were the longstanding problems in the camps. Food supply was also inadequate at times.
Currently there are about 36,000 IDPs remaining in camps throughout the North according to government statistics; the actual number could be more. These remaining IDPs do have freedom of movement – i.e. they could go out of the camps and return.
14. Tell us about the sentiment of Tamil civilians who escaped from the LTTE in last five months of 2009? To what extent is there bitterness against the LTTE due to its harsh treatment of civilians in the final stages of the war?
There is a lot of antipathy towards the LTTE, which will last for a long time. The LTTE forced the civilians to flee along with them (as human shield) right up to the beaches of northern Mullaitivu. Once the civilians vacated their homes, the LTTE cadres looted the household goods and building materials such as asbestos sheets, roof tiles, window and door frames, etc (in the same way as during the enforced exodus of civilians in the Jaffna peninsula during late-1995 / early-1996). Civilians (particularly women) were forced to part with the jewellery they were wearing (General Sarath Fonseka revealed in Parliament in August 2010 that during his tenure last year about 200 kilograms of gold belonging to the LTTE were unearthed in the Vanni and more after he retired from service and he does not know what has happened to it). The young and old were randomly conscripted to work for the LTTE; either to fight or do subsidiary duties such as manning sentry points, carrying arms, ammunition, and cargo.
For the first time the LTTE deployed male and female cadres together in the same bunker that had resulted in underage pregnancies. There are numerous underage single mothers in the North as a result. The LTTE sucked money and blood out of civilians right up to the end. For example, it was charging LKR.1,000 (USD.10) per minute of satellite telephone calls to kith and kin in government controlled areas and abroad from the Vanni.
Unfortunately, the Rajapaksha regime has failed to capitalise on the resentment of the Tamil civilians towards the LTTE. The priority of the Rajapakshas was consolidation of political power rather than winning the broken hearts and minds of northern Tamils. Rajapakshas were more interested in pampering to the parochial euphoria of the majority community (playing to the gallery) rather than bonding a fractured nation. If you remember what King Asoka in India did after the epic victory in the battlefield and compare it with President Rajapaksha’s behavior in the aftermath of the civil war, you could distinguish between a genuine Buddhist and a fake Buddhist.
Saturday, November 20, 2010
நாங்கள் களத்தில் இருந்து கொண்டு பேசுகிறோம்.
சர்வதேசத் தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு தொடர்பாக
தி.ஞானசேகரனுடன் உரையாடல்
சர்வதேச தமிழ் எழுத்தாளர் ஒன்றியம்” என்ற அமைப்பு இலங்கையில் “சர்வதேசத் தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு” என்ற பெயரில் மாநாடு ஒன்றினை ஒழுங்குசெய்திருக்கிறது. இம்மாநாடு தொடர்பாக பல்வேறு ஐயங்களும் கேள்விகளும் எதிர்ப்புக்களும் எழுந்துள்ளன. இம்மாநாட்டுக்கு எதிராக முன்வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டுகளை விசாரணை செய்யுமுகமாகவும் ஏற்பட்டுள்ள ஐயங்களைத் தெளிவுபடுத்துமுகமாகவும் இம்மாநாட்டின் இலங்கை இணைப்பாளராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் தி. ஞானசேகரன் (ஞானம் சிற்றிதழ் ஆசிரியர்) அவர்களோடு உரையாடினோம். உரையாடல் ஒலிவடிவில் பதிவுசெய்யப்பட்டது.
ஒலிப்பதிவின் சுருக்கம் இங்கே எழுத்து வடிவில் தரப்பட்டுள்ளது. இவ்வுரை வடிவம் பருமட்டானதும் சுருக்கமானதுமே. ஒலிவடிவோடு சிற்சில இடங்களில் எழுத்து வடிவம் முரண்படவும் வாய்ப்புண்டு. எனவே தயவு செய்து ஒலி வடிவத்தினை முழுமையாகக் கேட்கும்படி வேண்டுகிறோம்.
ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்ட நாளன்று உரையாடியதற்கு மேலதிகமாக, அன்று விடுபட்டுப்போன சில கேள்விகள் அடுத்தடுத்த நாட்களில் தொலைபேசி வழியாகக் கேட்கப்பட்டுப் பதில் பெறப்பட்டது. அக்கேள்விகளும் பதில்களும் பின்னிணைப்பாக இங்கே உரைவடிவில் மட்டும் தரப்பட்டுள்ளது
நேர்கண்டவர்கள் – மு.மயூரன், த.அகிலன்
1. 2011 சனவரியில் நடக்கவிருக்கிற சர்வதேசத் தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு ஏன் நடைபெறுகிறது?
எங்களுடைய நாட்டிலே 30 வருடங்கள் போர் நடந்திருக்கிறது. எங்களுடைய மக்கள் உலகெங்கும் சிதறுண்டு போயிருக்கிறார்கள். இந்த போரின் காரணமாகச் சிதறுண்டு போயிருக்கிறார்கள். இப்பொழுது போர் முடிந்து ஏறத்தாழ ஒன்றரை வருடங்களுக்கு மேலான காலப்பகுதி கழிந்து விட்டது. இந்த நிலையில் நாங்கள், மீண்டும் போரின் காரணமாக வீழ்ச்சியுற்ற தமிழர்கள், தங்களுடைய உணர்வுகளை, தமிழுணர்வை, எழுத்தாளன் என்ற நிலையில் அல்லது கலைஞன் என்ற நிலையிலே பரந்த வாழ்கிற எங்களுடைய மக்கள் எல்லோரையும் ஒன்றிணைத்து அவர்களோடு பரிமாற, கருத்துப்பரிமாற்றம் செய்ய ஒரு சந்தர்ப்பம் தேவை. அந்த சந்தர்பத்தினை இந்த மகாநாடு வழங்கும். எல்லாவற்றுக்கும் ஓர் ஆரம்பம் தேவை அந்த ஆரம்பத்திற்கு இந்த மகாநாடு தேவை என்று நாங்கள் கருதுகிறோம். அதனால் தான் இந்த மகாநாடு. நீண்டகாலமாக நாங்கள் திட்டமிட்டிருந்தாலும் இதைப்போன்ற சூழலுக்காக நாங்கள் காத்திருந்து போர் நின்றநிலையில் ஒன்றரை வருடத்திற்குப் பின்னர் இந்த மகாநாட்டை நாங்கள் நடத்த தீர்மானித்திருக்கிறோம்.
2. சரி இந்த மாநாட்டின் நோக்கம்.. நீங்கள் எல்லாவற்றினதும் தொடக்கம் என்று சொல்கிறீர்கள் அது என்ன மாதிரியான தொடக்கம்?
ஓம் தொடக்கம் என்று நான் சொல்லும் போது . இந்தப் போருக்கு முதல் இருந்த நிலையை விட இன்று எங்களுடைய தமிழ் இலக்கியம் பல்வேறு பரிணாமங்களை அடைந்திருக்கிறது. அதாவது புலம்பெயர் இலக்கியம்,புகலிட இலக்கியம். புலம் பெயர் இலக்கியம் என்று சொல்கிறபொழுது ஆரம்பத்திலே அந்த மக்கள் தங்களுடைய நாட்டைவிட்டுப் பிரிந்த போது ஏற்பட்ட உணர்வுகளை எழுதிக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த நாடுகளில் இருந்து அந்த நாட்டுச் சூழலுக்கு தம்மைப் பொருத்திக்கொள்வதற்கு எடுத்த முயற்சிகளை எழுதினார்கள் அதையெல்லாம் புகலிட இலக்கியமாக எமக்குத் தந்தார்கள். இவையெல்லாம் தமிழுக்குப் புதிய வரவுகள். அதே போன்று அந்த நாட்டு மொழியைப் படித்து அந்த நாட்டு இலக்கியங்களிலே இருந்து பல மொழிபெயர்ப்புகளை எங்களுக்குத் தந்திருக்கிறார்கள். எங்களுடைய இலக்கியங்களை அவர்களுக்குக் கொடுத்திருக்கிறார்கள் அந்த நாட்டு மக்களுக்கு கொடுத்திருக்கிறார்கள். இப்படி பல பரிணாம வளர்ச்சி எங்களுடைய இலக்கியத்திலே ஏற்பட்டிருக்கிறது. இவையெல்லாவற்றைப்பற்றியும் இந்த மகாநாட்டின் வெளிப்பாடாக கொண்டு வரவேண்டும் அதற்கு ஒரு ஆரம்பமாக இதை நாங்கள் கருதுகிறோம்.
3. இந்த மாநாட்டுக்குப்பின்னால் இலங்கை அரசாங்கம் இருக்கிறதா?
இந்த மாநாட்டுக்குப்பின்னால் அரசாங்கம் இல்லை. நாங்கள் இதுவரை காலமும் எந்த அரசியல்வாதிக்கும் அறிவித்தல் கொடுக்கவில்லை. அல்லது அவர்களிடம் பணத்தைப் பெறவும் இல்லை.எங்களுடைய மாநாடு முழுக்க முழுக்க எழுத்தாளர்களுடைய பணத்திலே அவர்களுடைய பணத்தைச் சேகரித்து நாங்கள் நடத்தகிறோம். இதற்குப்பின்னால் எந்த அரசியல் பணமோ ஒத்துழைப்போ நாங்கள் பெற்றுக்கொள்ளவில்லை.
4. சரி அரசாங்கள் இதற்கு நிதி தராவிட்டாலும், ஒத்துழைப்பு தராவிட்டாலும் கூட இப்படி ஒரு மாநாடு யுத்தம் முடிவுற்ற நிலையில் நடக்கிறது என்பதை, தமிழர்கள் அனைவரும் மகிழ்சியாக இருக்கிறார்கள் என்றும் எழுத்தாளர்களுக்கு உரிமைகள் வழங்கப்பட்டிருக்கின்றன என்று அரசாங்கம் பிரச்சாரம் செய்ய வாய்ப்பாக அமைந்துவிடுமில்லையா?
இந்தப் போர் முடிவடைந்த பிறகு. நிறைய நிகழ்வுகள் தமிழர்கள் நிகழ்த்திக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இப்பொழுது இந்த ஆடிவேல் விழா ஒரு பெரிய விழாவாக தமிழர்கள் இலங்கையில் அதுவும் தலைநகர் கொழும்பில் தமிழர்களால் நடத்தப்பட்டது. எங்களுடைய சனாதிபதியும் அந்த ஆடிவேலுக்குப் போனார். அது மட்டுமல்ல அவர் நல்லூர் கோவிலுக்கும் போனார் அதனுடைய அர்த்தத்தை நீங்கள் எப்படி நினைப்பீர்கள் அதற்குப்பினால் அரசு உள்ளது என்றா? அல்லது சனாதிபதி கலந்துகொள்கிறார் என்பதற்காக அவர் கலந்து கொண்டு விட்டு பிரச்சாரம் செய்வார் என்பதற்காக இப்பிடி எல்லாம் நடக்கிறதுக்காக நாங்கள் அந்த ஆடிவேலை நிப்பாட்ட வேணுமா? அல்லது நல்லூர் கோவிலை கொண்டாட விட வேணாமா? எங்களுக்கு தமிழர்கள் வீழ்ச்சியுற்ற நிலையில் இருந்து மீட்சி பெறவேண்டும் நாங்கள் எங்களைக் கட்டமைக்க வேண்டும் அதுதான் எங்களுக்கு முக்கியம் அவர்கள் பிரசாரம் பண்ணுவார்கள் அல்லது பிரசாரம் பண்ண மாட்டார்கள் என்ற நிலையை விட வீழ்ந்து போன தமிழன் மீண்டும் தன்னை எழுப்பிக் கொள்ளவேண்டும் என்பதுதான் இங்கே முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.
5. சரி அப்படியென்றாலும் இந்த மாநாட்டை பல்வேறு தரப்பினரும் மறுதலிக்கிறார்கள். குறிப்பாக இந்தியாவில் இருந்தும், புலம்பெயர் தரப்பிலிருந்தும் நிராகரிக்கிறார்கள். அண்மையில் கூட அதிகம் பேர் கையெழுத்திட்ட ஓர் அறிக்கை வெளிவந்திருந்தது?
எந்த ஆதாரத்தில் இவர்கள் இதை இவர்கள் மறுதலிக்கிறார்கள்? ஆதாரமற்ற ஓர் அறிக்கையிலே இவர்கள் கையெழுத்துப் போடுகிற பொழுது நாங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. ஆதாரம் இல்லாமல் எதையும் சொல்லலாம். கள நிலவரம் அவர்களுக்கு தெரியாது. நாங்கள் முப்பது வருடம் போருக்கு முகம்கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். போருக்கு முகம் கொடுத்தது மட்டுமல்ல நாங்கள் இங்கே தமிழருக்கு, தமிழ் ஊடகவியலாளருக்கு என அனைத்து தரப்பினருக்கும் இழைக்கப்பட்ட அநீதி தொடர்பில் குரலெழுப்பியே வந்திருக்கிறோம். நான் தனிப்பட ஒரு சஞ்சிகையாளன் என்ற முறையில் என்னுடைய ஞானம் இதழின் ஆசிரியர் தலையங்கங்களில் ஏறத்தாள 16 ஆசிரியர் தலையங்கங்கள் கடந்த 5 வருடங்களிற்குள்ளாக மிகவும் கடுமையாக எழுதியிருக்கிறேன். நாங்கள் களத்தில் இருந்து கொண்டு பேசுகிறோம். அவர்கள் களத்தில் இல்லாமல் யாரோ முடுக்கிவிட்ட பொய்யான கருத்துக்களை, ஆதாரங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு பேசுகிறார்கள். நாங்கள் சொல்கிற ஒவ்வொரு விடயத்தையும் எங்களால் நிரூபிக்க முடியும். ஆனால் அவர்களால் நிரூபிக்க முடியாது. இன்னொன்று நான் சொல்லுகிறேன் 75 லட்ச ரூபாய் அரசாங்கத்திடம் இருந்து லஞ்சம் பெற்றதாக குற்றச்சாட்டை எஸ்.பொ முன்வைத்தார் அவர்தான் ஆரம்பித்து வைத்தது. அவருக்கு எதிராக நாங்கள் வழக்கும் தொடர்ந்திருக்கிறோம். லஞ்சம் வாங்கிய குற்றச்சாட்டு என்பதால் வழக்கு தொடர்ந்திருக்கிறோம். நீதி மன்றத்தில் நாம் சந்திக்கவிருக்கிறோம்.
6. சரி அப்படியானால் இந்த மாநாட்டை நடத்துவதற்கான நிதி தொடர்பான ஆவணங்கள் உங்களிடம் இருக்கிறதா?
எங்களிடம் ஆவணம் இருக்கிறது. யார்யாரிடம் பணம் சேர்த்தோம் சேர்த்த பணம் எவ்வளவு செலவழித்த பணம் எவ்வளவு இவையெல்லாம் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இந்த விழா நிறைவடைந்ததும் ஒரு கணக்காய்வாளரை வைத்து நிதியறிக்கையினை நாங்கள் வெளியிடுவோம். இதோ பாருங்கள் ( இது தொடர்பான ஆவணங்களைக் காட்டுகிறார்)
7. உத்தேச அளவில் நீங்கள் திட்டமிட்டு வைத்திருக்கிற அளவில் இந்த மாநாட்டை நடத்தி முடிக்க எவ்வளவு செலவாகும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?
15 லட்சம் (இலங்கை ரூபா). இது உங்களுக்கு சிரிப்பாயிருக்கலாம். ஆனால் எங்களுக்கு பலர் இந்த மாநாட்டுக்கான உணவுச் செலவுகளை பொறுப்பெடுக்க முன்வந்திருக்கிறார்கள். இப்படியாகப் பல விடயங்களை எங்களுக்குத் தனிநபர்கள் பொறுப்பெடுத்திருக்கிறார்கள் செலவுகளுக்கு. அதனால் மிகுதிச் செலவுகள் பதினைந்து லட்சம் மட்டும்தான்.
8. இந்த மாநாட்டுக்கு வருகிறவர்களுக்கு பயணச்சீட்டு தங்குமிடவசதிகள் இலவசமாக வழங்கப்படுகிறதா?
இல்லை.
இரண்டு விதமாக இம்மாநாட்டில் கலந்து கொள்ள வருகிறார்கள். ஒன்று பார்வையாளர்களாக வருகிறார்கள் அடுத்தது பங்காளர்களாக வருகிறார்கள். பார்வையாளர்களாக வருகிறவர்களுக்கு நாங்கள் எதுவும் செய்யவில்லை அது செய்யவும் முடியாது. ஆனால் பங்காளர்களுக்கு மாநாடு நடைபெறும்நாட்களில் நாங்கள் உணவும் தங்குமிட வசதியும் செய்து கொடுப்போம். பயணச்சீட்டுகள் தொடர்பில் வெளிநாட்டிலிருந்தோ இலங்கையிலிருந்தோ பார்வையாளர்களாக வருகிறவர்களும் சரி பங்காளர்களாக வருகிறவர்களும் சரி தங்களுடைய சொந்தப்பணத்திலேதான் பயணச்சீட்டுக்களைப் பெற்று இங்கே வருகிறார்கள்.
எவருக்கும் இலவசமாக அவை வழங்கப்படவில்லை.
9. எங்கே இந்த மாநாட்டை நடத்துவதாக உத்தேசித்திருக்கிறீர்கள்?
கொழும்புத் தமிழ்ச்சங்கத்தில் தான் நாங்கள் இதனை நடத்துவோம். அரங்குகள் தமிழ்ச் சங்கத்துக்குள்ளேயே சங்கரப்பிள்ளை மண்டபம் (300 பேர் கொள்ளும்), விநோதன் மண்டபம் (70 பேர் கொள்ளும்), மற்றும் தமிழ்ச்சங்கத்தின் முதல் தளத்தில் உள்ள அரங்கு (சங்கரப்பிள்ளை மண்டபத்தை விடச் சற்றுப்பெரியது) ஆகிய 3 இடங்களிலே நடைபெறும். சில அரங்குகள் மிகவும் சிறிய இடமாகத்தான் இருக்கும். ஆனாலும் நாங்கள் ஆய்வரங்குகளில் பார்வையாளர் எண்ணிக்கையை முதலிலேயே தீர்மானித்து விண்ணப்பங்கள் இப்போதே கோரியிருக்கிறோம் அதன் மூலம் துறைசார் பார்வையாளர்களை அனுமதிப்பதன் மூலமாக இப்பிரச்சினையை அணுக முடிவெடுத்திருக்கிறோம்.
10. இலங்கைக்கு உள்ளேயிருந்து இந்த மாநாட்டுக்கான எதிர்ப்புகள் எதுவாவது தோன்றியிருக்கிறதா?
இது வரையில்லை.
11. இலங்கையில் உள்ள எழுத்தாளர்களுக்கு இம்மாநாடு குறித்த எவ்வாறு தெரிவிக்கப்பட்டது அல்லது அழைப்பு விடுக்கப்பட்டது?
நாங்கள் இது தொடர்பாக தொடர்ச்சியாக உள்நாட்டு பத்திரிகைகளிலே விளம்பரங்கள் கொடுத்தோம். துண்டுப்பிரசுரங்கள் விநியோகிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இது தவிரவும் ஒவ்வொரு பிரதேசங்களில் உள்ள இலக்கிய நண்பர்கள் வழியாகவும் விடயங்களை தெரியப்படுத்தினோம். படைப்பாளிகளிடையேயும் கலைஞர்களிடயேயும் பிரதேசவாரியாக நாங்கள் ஆலோசனைக் கூட்டங்கள் நடத்தினோம்.
(ஒலிப்பதிவில் இந்தக் கேள்வி(11) இடம்பெறவில்லை இது பின்னர் கேட்டுச் சேர்க்கப்பட்டது)
12. நீங்கள் முதலில் நடத்திய ஆலோசனைக் கூட்டத்திற்கு வந்தவர்களில் எவராவது இம்மாநாட்டுக்கு எதிராக கருதுக்களை அங்கே சொன்னார்களா?
அப்படி ஒன்றுமே சொல்லவில்லை. எப்படி நடத்தலாம், எப்படி திறம்பட நடத்தலாம் என்றே கருத்துக்களைச் சொன்னார்கள். அங்கே வந்திருந்த சிவத்தம்பி கூடச்சொன்னார் இதை எப்படியும் தரமான மாநாடாக நடத்த வேண்டும், விழா போல இல்லாமல், மிகத்தரமான மாநாடாக நடத்த வேண்டும் என்று அங்கே பேசினார்.
13.நீங்கள் சொல்வதன்படி இலங்கையில் உள்ள எழுத்தாளர்கள் இதனை எதிர்க்கவில்லை. நாங்களும் அப்படி கேள்விப்பட இல்லை. இப்படி இங்கே எதிர்ப்பு இல்லாதபோது ஏன் புலம்பெயர்ந்திருக்கிறவர்களும், இந்தியாவில் இருக்கிறவர்களும் எதிர்க்கிறார்கள். ?
அவர்கள் பழக்கப்பட்டு விட்டார்கள். அவர்களுக்கு எதை எடுத்தாலும் அதை அரசியல் நோக்கம் கொண்டு மட்டுமே அணுகுவது. ஈழத்தமிழர் பிரச்சினையில் அரசியல் செய்து தங்களுடைய இருப்பை பலப்படுத்தவும் தங்களுக்கு விளம்பரம் செய்து கொள்ளவும் தான் செய்வதாகத்தான் நாங்கள் நினைக்கிறோம். வேற காரணம் இல்ல. இப்ப எஸ்.பொ, ஒரு காரணமும் இல்லை அவர் இப்படிச் சொன்னதுக்கு தன்னை நிலைநிறுத்தி நான் பெரியவன் எண்டு காட்டிக்கொள்வதற்குத்தான் இதைச் செய்யிறார். இன்னொன்று நான் சொல்கிறேன் எங்களுடைய இந்த மாநாட்டிலே நாங்கள் முதியோர்களுக்கு அல்ல இளம் தலைமுறைக்குத்தான் நாங்கள் வாய்ப்பளிக்க போகிறோம் அடுத்த தலைமுறைக்குத்தான் முக்கியத்துவம். நிறைய அரங்குகளில் பங்கு பற்ற விண்ணப்பித்திருப்பவர்களைப் பார்த்தால் அவர்கள் இளம் ஆட்களாய் இருக்கிறார்கள்.
14. வெளிநாட்டு எழுத்தாளர்களுக்கு எப்படி அறிவிக்கப்பட்டது?
ஊடகங்களுக்குள்ளால் அறிவிக்கப்பட்டது. பல்வேறு வானொலிகளிலும் எங்களுடைய அமைப்பாளர் நேர்காணல்கள் வழங்கி அதனைப் பரவலாக்கம் செய்தார். பத்திரிகைகளிலும் அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பொதுவாக இணையத்தளங்கள் வழி பார்த்தால் எங்களுடைய எதிர்ப்பாளர்களே எங்களுக்கு போதிய அளவு விளம்பரத்தை தந்திருக்கிறார்கள்.
15. சரி இலங்கையின் ஊடங்கள் எப்படி ஆதரவு தருகின்றன?
நிறையவே ஆதரவு. நாங்கள் தருகிற அனைத்துச் செய்திகள் விளம்பரங்கள் கட்டுரைகள் எல்லாம் மறுப்பின்றி வெளியிடப்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. இப்போது நாங்கள் ஆரம்பக் கட்டமாகத்தான் இதனைச் செய்து கொண்டிருக்கிறோம் டிசம்பரில் நாங்கள் ஊடகவியலாளர்கள் அனைவரையும் அழைத்து இதனை அறிமுகப்படுத்தி ஒரு பத்திரிகையாளர் மாநாட்டினை நடத்த இருக்கிறோம். அவர்களுடன் கலந்துரையாடி திட்டங்களைச் சொல்லுவோம். ஏற்கனவே முன்னணிப் பத்திரிகைகள் எங்களுக்கு உதவுவதாக ஒத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
16. இதுவரைக்கும் ஏறத்தாழ எத்தனை விண்ணப்பங்களை நீங்கள் பெற்றுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். எந்த நாடுகளிலிருந்தெல்லாம் விண்ணப்பங்கள் வந்திருக்கின்றன?
இது வரைக்கும் உள்நாட்டிலிருந்து 300க்கு மேற்பட்ட விண்ணப்பங்கள் வந்திருக்கின்றன. எல்லா நாடுகளிலுமிருந்தும் விண்ணப்பங்கள் வந்திருக்கின்றன. இந்த எதிர்ப்பிரச்சாரங்களினால் ஒரு தளம்பல் நிலைமை ஏற்பட்டிருந்தது. பிறகு நாங்கள் அவற்றை தெளிவு படுத்தி இப்போது அதிகளவான விண்ணப்பங்கள் வெளிநாட்டில் இருந்து வர ஆரம்பித்திருக்கின்றன. இது தவிரவும் கலைக்குழுக்களும் தங்களுடைய கலை வடிவங்களை நிகழ்த்துவதற்காக பெருமளவில் விண்ணப்பித்திருக்கிறார்கள்.
17. இந்த ஆய்வரங்கங்களில் பேசப்படுகின்ற விசயங்களிற்கு தணிக்கை இருக்கிறதா?
நிச்சயமாகத் தணிக்கை இருக்கிறது அதாவது. எந்த அரசியல் விடயங்களும் அதற்குள் வரக்கூடாது.
18. ஏன் அப்படி?
இது எழுத்தாளர் மாநாடு ஏற்கனவே இது அரசுசார்பு அரசு எதிர்ப்பெண்டு நிறைய முத்திரைகள் இதற்கு குத்தப்பட்டிருக்கின்றன. இந்தப் பொய்ப்பிரச்சாரங்களை முறியடிக்கவேண்டிய தேவையிருக்கிறது. இது ஈழத்தமிழ் இலக்கியம் குறித்து பேச வேண்டிய இடம். எங்களுடைய நோக்கம் அரசியல் பேசுவதல்ல. பல்வேறு பட்ட அரசியல் கருத்துள்ளவர்களும் இதற்குள் கலந்து கொள்ள இருக்கிறார்கள் உதாரணமாக புலி ஆதரவாளர்கள், புலி எதிர்ப்பாளர்கள், அரச எதிர்ப்பாளர்கள், அரச ஆதரவாளர்கள் என்று பலதரப்பட்ட அரசியல் நிலைப்பாடுள்ளவர்களும் ஒன்றாகச் சேர்கின்ற இடம் இது. இதனுள் அவரவர் தன் தன் அரசியலைத் தூக்கிப்பிடித்தபடி நின்றால் வீணான குழப்பங்கள் விழையலாம்.
19. ஆனால் இதனை நடைமுறைப்படுத்துவதில் சிக்கல்கள் வரலாமில்லையா.. நீங்கள் புகலிட இலக்கியம் என்றொரு அரங்கை வைத்து விட்டு அதில் ஆய்வு செய்கிற ஒருவர் தான் ஏன் புலம்பெயர்ந்தேன் என்று சொல்லவெளிக்கிட்டாலே அங்கே அரசியல் வந்துவிடுகிறதில்லையா?
அதெல்லாம் உண்மைகள், உதாரணமாக கலவரங்கள் நிகழ்ந்தன அதற்கு இனவாதம் காரணம் இது வெளிப்படையான உண்மை அந்த உண்மைகளைப் பேச இங்கே தடையில்லை. அதைப் பேசத்தான் இந்த மாநாடே.... ஆனால் அவதூறுகளைப் பேச தனிமனிதர்களைத் தாக்குதல் செய்ய, இன்னொருவரின் அரசியல் நிலைப்பாட்டை கேலி செய்கிற விடயங்களை மாத்திரமே நாங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டோம். மற்றபடி உண்மைகளைப் பேச இங்கே தடையில்லை.
20. அரசுக்கு ஆதரவான கோசங்களே இந்த மாநாடு எங்கும் நிறைஞ்சிருக்கும் எண்டொரு குற்றச்சாட்டு வைக்கப்படுகிறதே?
அது பொய்யென்பது இதுவரை நாங்கள் பேசியவிடயங்களில் இருந்தே தெளிவு பட்டிருக்கும். இவர்கள் தங்களை முன்னிலைப்படுத்துவதற்கா அல்லது எதற்காக இவ்வாறெல்லாம் பேசுகிறார்கள் என்பது உண்மையில் எங்களுக்கும் புரியவில்லை.
21. சரி இவ்வளவு நாளும் பேசாமல் இருக்கிற அரசாங்கம் கடைசிநேரத்தில் ஒரு அழுத்தத்தை உங்கள் மீது பிரயோகித்து தமக்குச் சார்பானதாக நடத்தச் சொல்லவோ எதிரானதென்று தடை செய்யவோ வாய்ப்பிருக்கிறதில்லையா?
நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். இதுகளைப் பற்றியெல்லாம் நாங்கள் ஏற்கெனவே சிந்தித்திருக்கிறோம். உங்களுக்கும் தெரியும் இதில் பல அரசியல் நிலைப்பாடுகள் உள்ளவர்களும் இருக்கிறார்கள். அதிலே இதனை அரசுக்கு எடுத்துச் சொல்லிப் புரிய வைக்கும் வலு உள்ளவர்கள் இருக்கிறார்கள். இது முழுக்க முழுக்க எழுத்தாளர்களுடைய மாநாடு, அரசியல் மாநாடல்ல அதனை அப்படியே நடக்க விடுங்கள் என்று சொல்லும் வலுவுள்ள இலக்கியவாதிகள் எம்மோடு இருக்கிறார்கள். உடனடியாக நீங்கள் முடிவெடுத்து விடக்கூடாது அப்படியான அவர்கள் தான் இந்த மாநாட்டை நடத்துகிறார்கள், அதற்குப்பின்னால் இருக்கிறார்கள் என்று. பலதரப்பட்ட அரசியில் நிலைப்பாடுள்ளவர்கள் இதில் இருக்கிறார்கள் அதிலே அரசு சார்ந்தவர்களும் இலக்கியவாதிகள் கலைஞர்கள் என்ற முறையிலே கலந்து கொள்கிறார்கள்.
22. நான் இதை வலியுறுத்திக் கேட்பதற்கான காரணம், இந்த எதிர்ப்புக்கோசங்கள், இந்த மாநாட்டில் தேவையற்ற அரசியல் தலையீடுகளை உண்டாக்கி விடக்கூடிய வாய்ப்புக்கள் உண்டு என்பதால் தான்.
இந்தக்கேள்வி “இனிய நந்தவனம்” என்றொரு சஞ்சிகைக்கு நான் வழங்கிய நேர்காணலில் கேட்கப்பட்டது. அந்நேர்காணல் அச்சஞ்சிகையில் வந்திருக்கிறது. அவர்களுக்கு நான் சொன்ன பதில் இதுதான், நாங்கள் எழுத்தாளர்கள். அரசியல் சார்புள்ள எழுத்தாளர்கள் இருப்பார்கள். அவர்கள் இந்தப்பிரச்சினையை தீர்க்கக்கூடிய வல்லமையுடையவர்களாக இருப்பார்கள்.
23. சரி இந்த மாநாட்டின் ஒரு பகுதியான சிங்கள தமிழ் உறவுப்பரிவர்த்தனை பற்றிச் சொல்லுங்கள்?
சிங்கள் தமிழ் உறவுப்பரிவர்த்தனை என்பது ஓர் அரைநாள் நிகழ்வு. அது நடக்கவிருக்கிறது. நிறையச் சிங்கள புத்திஜீவிகள் தமிழர் தரப்பை புரிந்து கொண்டு எழுதியும் பேசியும் வந்திருக்கிறார்கள். போர்க்காலக் கதைகள் என்று நாங்கள் ஞானம் வெளியீட்டினூடாக ஒரு புத்தகம் கொண்டு வந்திருந்தோம் சிங்கள மொழிபெயர்ப்புக் கதைகள். அதைத் எங்களுக்காகத் தொகுத்து தந்தவரே எஸ்.பொ தான் அதைப்படித்தால் தெரியும் சிங்கள எழுத்தாளர்கள் எவ்வளவு புரிதலுடன் நோக்குகிறார்கள் என்று. அதைப்போல அவர்கள் நிறைய தமிழ் நூல்களை சிங்களத்திற்கு மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள் என்னுடைய ஒரு நாவல் கூட மொழிபெயர்க்கப் பட்டிருக்கிறது. அந்த நாவல் குருதிமலை. அது பேசுகிற விடயம் சிங்கள இனவாதத்திற்கெதிராக மலையக மக்கள் எப்படித் திரண்டார்கள் என்கிற விசயம் அதையே சிங்களத்தில் மொழிபெயர்த்து கொடுத்திருக்கிறார்கள். அப்படியான எங்களைப் புரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் சிங்கள எழுத்தாளர்கள். இப்போதேல்லாம் நான் சந்திக்கிற 95 வீதமான சிங்கள எழுத்தாளர்கள் எங்களை நோக்கி வருகிறார்கள். அவர்களோடு நாங்கள் தொடர்பாடல்கள் செய்யவேண்டியவர்களாக இருக்கிறோம் சிங்கள இலக்கியங்கள் தமிழுக்கு வந்திருக்கின்றன. தமிழ் இலக்கியங்கள் சிங்களத்திற்கு வந்திருக்கின்றன. இந்தப் பாங்கை வளர்க்கவேண்டியிருக்கிறது. இதனால் இந்த நிகழ்வை நாங்கள் எற்பாடு செய்திருக்கிறோம். வெளிநாட்டில் இருந்து வந்திருக்கிற எங்களுடைய படைப்பாளிகளுக்கு சிங்கள படைப்பாளிகள் தங்களுடைய நிலைப்பாட்டை விளங்கப்படுத்துவார்கள். அவர்களுக்கு இது தேவை இங்குள்ள நிலைமையைப் புரிந்து கொள்வதற்கு அது தேவை.
நன்றி: மயூரன்
தி.ஞானசேகரனுடன் உரையாடல்
சர்வதேச தமிழ் எழுத்தாளர் ஒன்றியம்” என்ற அமைப்பு இலங்கையில் “சர்வதேசத் தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு” என்ற பெயரில் மாநாடு ஒன்றினை ஒழுங்குசெய்திருக்கிறது. இம்மாநாடு தொடர்பாக பல்வேறு ஐயங்களும் கேள்விகளும் எதிர்ப்புக்களும் எழுந்துள்ளன. இம்மாநாட்டுக்கு எதிராக முன்வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டுகளை விசாரணை செய்யுமுகமாகவும் ஏற்பட்டுள்ள ஐயங்களைத் தெளிவுபடுத்துமுகமாகவும் இம்மாநாட்டின் இலங்கை இணைப்பாளராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் தி. ஞானசேகரன் (ஞானம் சிற்றிதழ் ஆசிரியர்) அவர்களோடு உரையாடினோம். உரையாடல் ஒலிவடிவில் பதிவுசெய்யப்பட்டது.
ஒலிப்பதிவின் சுருக்கம் இங்கே எழுத்து வடிவில் தரப்பட்டுள்ளது. இவ்வுரை வடிவம் பருமட்டானதும் சுருக்கமானதுமே. ஒலிவடிவோடு சிற்சில இடங்களில் எழுத்து வடிவம் முரண்படவும் வாய்ப்புண்டு. எனவே தயவு செய்து ஒலி வடிவத்தினை முழுமையாகக் கேட்கும்படி வேண்டுகிறோம்.
ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்ட நாளன்று உரையாடியதற்கு மேலதிகமாக, அன்று விடுபட்டுப்போன சில கேள்விகள் அடுத்தடுத்த நாட்களில் தொலைபேசி வழியாகக் கேட்கப்பட்டுப் பதில் பெறப்பட்டது. அக்கேள்விகளும் பதில்களும் பின்னிணைப்பாக இங்கே உரைவடிவில் மட்டும் தரப்பட்டுள்ளது
நேர்கண்டவர்கள் – மு.மயூரன், த.அகிலன்
1. 2011 சனவரியில் நடக்கவிருக்கிற சர்வதேசத் தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு ஏன் நடைபெறுகிறது?
எங்களுடைய நாட்டிலே 30 வருடங்கள் போர் நடந்திருக்கிறது. எங்களுடைய மக்கள் உலகெங்கும் சிதறுண்டு போயிருக்கிறார்கள். இந்த போரின் காரணமாகச் சிதறுண்டு போயிருக்கிறார்கள். இப்பொழுது போர் முடிந்து ஏறத்தாழ ஒன்றரை வருடங்களுக்கு மேலான காலப்பகுதி கழிந்து விட்டது. இந்த நிலையில் நாங்கள், மீண்டும் போரின் காரணமாக வீழ்ச்சியுற்ற தமிழர்கள், தங்களுடைய உணர்வுகளை, தமிழுணர்வை, எழுத்தாளன் என்ற நிலையில் அல்லது கலைஞன் என்ற நிலையிலே பரந்த வாழ்கிற எங்களுடைய மக்கள் எல்லோரையும் ஒன்றிணைத்து அவர்களோடு பரிமாற, கருத்துப்பரிமாற்றம் செய்ய ஒரு சந்தர்ப்பம் தேவை. அந்த சந்தர்பத்தினை இந்த மகாநாடு வழங்கும். எல்லாவற்றுக்கும் ஓர் ஆரம்பம் தேவை அந்த ஆரம்பத்திற்கு இந்த மகாநாடு தேவை என்று நாங்கள் கருதுகிறோம். அதனால் தான் இந்த மகாநாடு. நீண்டகாலமாக நாங்கள் திட்டமிட்டிருந்தாலும் இதைப்போன்ற சூழலுக்காக நாங்கள் காத்திருந்து போர் நின்றநிலையில் ஒன்றரை வருடத்திற்குப் பின்னர் இந்த மகாநாட்டை நாங்கள் நடத்த தீர்மானித்திருக்கிறோம்.
2. சரி இந்த மாநாட்டின் நோக்கம்.. நீங்கள் எல்லாவற்றினதும் தொடக்கம் என்று சொல்கிறீர்கள் அது என்ன மாதிரியான தொடக்கம்?
ஓம் தொடக்கம் என்று நான் சொல்லும் போது . இந்தப் போருக்கு முதல் இருந்த நிலையை விட இன்று எங்களுடைய தமிழ் இலக்கியம் பல்வேறு பரிணாமங்களை அடைந்திருக்கிறது. அதாவது புலம்பெயர் இலக்கியம்,புகலிட இலக்கியம். புலம் பெயர் இலக்கியம் என்று சொல்கிறபொழுது ஆரம்பத்திலே அந்த மக்கள் தங்களுடைய நாட்டைவிட்டுப் பிரிந்த போது ஏற்பட்ட உணர்வுகளை எழுதிக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த நாடுகளில் இருந்து அந்த நாட்டுச் சூழலுக்கு தம்மைப் பொருத்திக்கொள்வதற்கு எடுத்த முயற்சிகளை எழுதினார்கள் அதையெல்லாம் புகலிட இலக்கியமாக எமக்குத் தந்தார்கள். இவையெல்லாம் தமிழுக்குப் புதிய வரவுகள். அதே போன்று அந்த நாட்டு மொழியைப் படித்து அந்த நாட்டு இலக்கியங்களிலே இருந்து பல மொழிபெயர்ப்புகளை எங்களுக்குத் தந்திருக்கிறார்கள். எங்களுடைய இலக்கியங்களை அவர்களுக்குக் கொடுத்திருக்கிறார்கள் அந்த நாட்டு மக்களுக்கு கொடுத்திருக்கிறார்கள். இப்படி பல பரிணாம வளர்ச்சி எங்களுடைய இலக்கியத்திலே ஏற்பட்டிருக்கிறது. இவையெல்லாவற்றைப்பற்றியும் இந்த மகாநாட்டின் வெளிப்பாடாக கொண்டு வரவேண்டும் அதற்கு ஒரு ஆரம்பமாக இதை நாங்கள் கருதுகிறோம்.
3. இந்த மாநாட்டுக்குப்பின்னால் இலங்கை அரசாங்கம் இருக்கிறதா?
இந்த மாநாட்டுக்குப்பின்னால் அரசாங்கம் இல்லை. நாங்கள் இதுவரை காலமும் எந்த அரசியல்வாதிக்கும் அறிவித்தல் கொடுக்கவில்லை. அல்லது அவர்களிடம் பணத்தைப் பெறவும் இல்லை.எங்களுடைய மாநாடு முழுக்க முழுக்க எழுத்தாளர்களுடைய பணத்திலே அவர்களுடைய பணத்தைச் சேகரித்து நாங்கள் நடத்தகிறோம். இதற்குப்பின்னால் எந்த அரசியல் பணமோ ஒத்துழைப்போ நாங்கள் பெற்றுக்கொள்ளவில்லை.
4. சரி அரசாங்கள் இதற்கு நிதி தராவிட்டாலும், ஒத்துழைப்பு தராவிட்டாலும் கூட இப்படி ஒரு மாநாடு யுத்தம் முடிவுற்ற நிலையில் நடக்கிறது என்பதை, தமிழர்கள் அனைவரும் மகிழ்சியாக இருக்கிறார்கள் என்றும் எழுத்தாளர்களுக்கு உரிமைகள் வழங்கப்பட்டிருக்கின்றன என்று அரசாங்கம் பிரச்சாரம் செய்ய வாய்ப்பாக அமைந்துவிடுமில்லையா?
இந்தப் போர் முடிவடைந்த பிறகு. நிறைய நிகழ்வுகள் தமிழர்கள் நிகழ்த்திக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இப்பொழுது இந்த ஆடிவேல் விழா ஒரு பெரிய விழாவாக தமிழர்கள் இலங்கையில் அதுவும் தலைநகர் கொழும்பில் தமிழர்களால் நடத்தப்பட்டது. எங்களுடைய சனாதிபதியும் அந்த ஆடிவேலுக்குப் போனார். அது மட்டுமல்ல அவர் நல்லூர் கோவிலுக்கும் போனார் அதனுடைய அர்த்தத்தை நீங்கள் எப்படி நினைப்பீர்கள் அதற்குப்பினால் அரசு உள்ளது என்றா? அல்லது சனாதிபதி கலந்துகொள்கிறார் என்பதற்காக அவர் கலந்து கொண்டு விட்டு பிரச்சாரம் செய்வார் என்பதற்காக இப்பிடி எல்லாம் நடக்கிறதுக்காக நாங்கள் அந்த ஆடிவேலை நிப்பாட்ட வேணுமா? அல்லது நல்லூர் கோவிலை கொண்டாட விட வேணாமா? எங்களுக்கு தமிழர்கள் வீழ்ச்சியுற்ற நிலையில் இருந்து மீட்சி பெறவேண்டும் நாங்கள் எங்களைக் கட்டமைக்க வேண்டும் அதுதான் எங்களுக்கு முக்கியம் அவர்கள் பிரசாரம் பண்ணுவார்கள் அல்லது பிரசாரம் பண்ண மாட்டார்கள் என்ற நிலையை விட வீழ்ந்து போன தமிழன் மீண்டும் தன்னை எழுப்பிக் கொள்ளவேண்டும் என்பதுதான் இங்கே முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.
5. சரி அப்படியென்றாலும் இந்த மாநாட்டை பல்வேறு தரப்பினரும் மறுதலிக்கிறார்கள். குறிப்பாக இந்தியாவில் இருந்தும், புலம்பெயர் தரப்பிலிருந்தும் நிராகரிக்கிறார்கள். அண்மையில் கூட அதிகம் பேர் கையெழுத்திட்ட ஓர் அறிக்கை வெளிவந்திருந்தது?
எந்த ஆதாரத்தில் இவர்கள் இதை இவர்கள் மறுதலிக்கிறார்கள்? ஆதாரமற்ற ஓர் அறிக்கையிலே இவர்கள் கையெழுத்துப் போடுகிற பொழுது நாங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. ஆதாரம் இல்லாமல் எதையும் சொல்லலாம். கள நிலவரம் அவர்களுக்கு தெரியாது. நாங்கள் முப்பது வருடம் போருக்கு முகம்கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். போருக்கு முகம் கொடுத்தது மட்டுமல்ல நாங்கள் இங்கே தமிழருக்கு, தமிழ் ஊடகவியலாளருக்கு என அனைத்து தரப்பினருக்கும் இழைக்கப்பட்ட அநீதி தொடர்பில் குரலெழுப்பியே வந்திருக்கிறோம். நான் தனிப்பட ஒரு சஞ்சிகையாளன் என்ற முறையில் என்னுடைய ஞானம் இதழின் ஆசிரியர் தலையங்கங்களில் ஏறத்தாள 16 ஆசிரியர் தலையங்கங்கள் கடந்த 5 வருடங்களிற்குள்ளாக மிகவும் கடுமையாக எழுதியிருக்கிறேன். நாங்கள் களத்தில் இருந்து கொண்டு பேசுகிறோம். அவர்கள் களத்தில் இல்லாமல் யாரோ முடுக்கிவிட்ட பொய்யான கருத்துக்களை, ஆதாரங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு பேசுகிறார்கள். நாங்கள் சொல்கிற ஒவ்வொரு விடயத்தையும் எங்களால் நிரூபிக்க முடியும். ஆனால் அவர்களால் நிரூபிக்க முடியாது. இன்னொன்று நான் சொல்லுகிறேன் 75 லட்ச ரூபாய் அரசாங்கத்திடம் இருந்து லஞ்சம் பெற்றதாக குற்றச்சாட்டை எஸ்.பொ முன்வைத்தார் அவர்தான் ஆரம்பித்து வைத்தது. அவருக்கு எதிராக நாங்கள் வழக்கும் தொடர்ந்திருக்கிறோம். லஞ்சம் வாங்கிய குற்றச்சாட்டு என்பதால் வழக்கு தொடர்ந்திருக்கிறோம். நீதி மன்றத்தில் நாம் சந்திக்கவிருக்கிறோம்.
6. சரி அப்படியானால் இந்த மாநாட்டை நடத்துவதற்கான நிதி தொடர்பான ஆவணங்கள் உங்களிடம் இருக்கிறதா?
எங்களிடம் ஆவணம் இருக்கிறது. யார்யாரிடம் பணம் சேர்த்தோம் சேர்த்த பணம் எவ்வளவு செலவழித்த பணம் எவ்வளவு இவையெல்லாம் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இந்த விழா நிறைவடைந்ததும் ஒரு கணக்காய்வாளரை வைத்து நிதியறிக்கையினை நாங்கள் வெளியிடுவோம். இதோ பாருங்கள் ( இது தொடர்பான ஆவணங்களைக் காட்டுகிறார்)
7. உத்தேச அளவில் நீங்கள் திட்டமிட்டு வைத்திருக்கிற அளவில் இந்த மாநாட்டை நடத்தி முடிக்க எவ்வளவு செலவாகும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?
15 லட்சம் (இலங்கை ரூபா). இது உங்களுக்கு சிரிப்பாயிருக்கலாம். ஆனால் எங்களுக்கு பலர் இந்த மாநாட்டுக்கான உணவுச் செலவுகளை பொறுப்பெடுக்க முன்வந்திருக்கிறார்கள். இப்படியாகப் பல விடயங்களை எங்களுக்குத் தனிநபர்கள் பொறுப்பெடுத்திருக்கிறார்கள் செலவுகளுக்கு. அதனால் மிகுதிச் செலவுகள் பதினைந்து லட்சம் மட்டும்தான்.
8. இந்த மாநாட்டுக்கு வருகிறவர்களுக்கு பயணச்சீட்டு தங்குமிடவசதிகள் இலவசமாக வழங்கப்படுகிறதா?
இல்லை.
இரண்டு விதமாக இம்மாநாட்டில் கலந்து கொள்ள வருகிறார்கள். ஒன்று பார்வையாளர்களாக வருகிறார்கள் அடுத்தது பங்காளர்களாக வருகிறார்கள். பார்வையாளர்களாக வருகிறவர்களுக்கு நாங்கள் எதுவும் செய்யவில்லை அது செய்யவும் முடியாது. ஆனால் பங்காளர்களுக்கு மாநாடு நடைபெறும்நாட்களில் நாங்கள் உணவும் தங்குமிட வசதியும் செய்து கொடுப்போம். பயணச்சீட்டுகள் தொடர்பில் வெளிநாட்டிலிருந்தோ இலங்கையிலிருந்தோ பார்வையாளர்களாக வருகிறவர்களும் சரி பங்காளர்களாக வருகிறவர்களும் சரி தங்களுடைய சொந்தப்பணத்திலேதான் பயணச்சீட்டுக்களைப் பெற்று இங்கே வருகிறார்கள்.
எவருக்கும் இலவசமாக அவை வழங்கப்படவில்லை.
9. எங்கே இந்த மாநாட்டை நடத்துவதாக உத்தேசித்திருக்கிறீர்கள்?
கொழும்புத் தமிழ்ச்சங்கத்தில் தான் நாங்கள் இதனை நடத்துவோம். அரங்குகள் தமிழ்ச் சங்கத்துக்குள்ளேயே சங்கரப்பிள்ளை மண்டபம் (300 பேர் கொள்ளும்), விநோதன் மண்டபம் (70 பேர் கொள்ளும்), மற்றும் தமிழ்ச்சங்கத்தின் முதல் தளத்தில் உள்ள அரங்கு (சங்கரப்பிள்ளை மண்டபத்தை விடச் சற்றுப்பெரியது) ஆகிய 3 இடங்களிலே நடைபெறும். சில அரங்குகள் மிகவும் சிறிய இடமாகத்தான் இருக்கும். ஆனாலும் நாங்கள் ஆய்வரங்குகளில் பார்வையாளர் எண்ணிக்கையை முதலிலேயே தீர்மானித்து விண்ணப்பங்கள் இப்போதே கோரியிருக்கிறோம் அதன் மூலம் துறைசார் பார்வையாளர்களை அனுமதிப்பதன் மூலமாக இப்பிரச்சினையை அணுக முடிவெடுத்திருக்கிறோம்.
10. இலங்கைக்கு உள்ளேயிருந்து இந்த மாநாட்டுக்கான எதிர்ப்புகள் எதுவாவது தோன்றியிருக்கிறதா?
இது வரையில்லை.
11. இலங்கையில் உள்ள எழுத்தாளர்களுக்கு இம்மாநாடு குறித்த எவ்வாறு தெரிவிக்கப்பட்டது அல்லது அழைப்பு விடுக்கப்பட்டது?
நாங்கள் இது தொடர்பாக தொடர்ச்சியாக உள்நாட்டு பத்திரிகைகளிலே விளம்பரங்கள் கொடுத்தோம். துண்டுப்பிரசுரங்கள் விநியோகிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இது தவிரவும் ஒவ்வொரு பிரதேசங்களில் உள்ள இலக்கிய நண்பர்கள் வழியாகவும் விடயங்களை தெரியப்படுத்தினோம். படைப்பாளிகளிடையேயும் கலைஞர்களிடயேயும் பிரதேசவாரியாக நாங்கள் ஆலோசனைக் கூட்டங்கள் நடத்தினோம்.
(ஒலிப்பதிவில் இந்தக் கேள்வி(11) இடம்பெறவில்லை இது பின்னர் கேட்டுச் சேர்க்கப்பட்டது)
12. நீங்கள் முதலில் நடத்திய ஆலோசனைக் கூட்டத்திற்கு வந்தவர்களில் எவராவது இம்மாநாட்டுக்கு எதிராக கருதுக்களை அங்கே சொன்னார்களா?
அப்படி ஒன்றுமே சொல்லவில்லை. எப்படி நடத்தலாம், எப்படி திறம்பட நடத்தலாம் என்றே கருத்துக்களைச் சொன்னார்கள். அங்கே வந்திருந்த சிவத்தம்பி கூடச்சொன்னார் இதை எப்படியும் தரமான மாநாடாக நடத்த வேண்டும், விழா போல இல்லாமல், மிகத்தரமான மாநாடாக நடத்த வேண்டும் என்று அங்கே பேசினார்.
13.நீங்கள் சொல்வதன்படி இலங்கையில் உள்ள எழுத்தாளர்கள் இதனை எதிர்க்கவில்லை. நாங்களும் அப்படி கேள்விப்பட இல்லை. இப்படி இங்கே எதிர்ப்பு இல்லாதபோது ஏன் புலம்பெயர்ந்திருக்கிறவர்களும், இந்தியாவில் இருக்கிறவர்களும் எதிர்க்கிறார்கள். ?
அவர்கள் பழக்கப்பட்டு விட்டார்கள். அவர்களுக்கு எதை எடுத்தாலும் அதை அரசியல் நோக்கம் கொண்டு மட்டுமே அணுகுவது. ஈழத்தமிழர் பிரச்சினையில் அரசியல் செய்து தங்களுடைய இருப்பை பலப்படுத்தவும் தங்களுக்கு விளம்பரம் செய்து கொள்ளவும் தான் செய்வதாகத்தான் நாங்கள் நினைக்கிறோம். வேற காரணம் இல்ல. இப்ப எஸ்.பொ, ஒரு காரணமும் இல்லை அவர் இப்படிச் சொன்னதுக்கு தன்னை நிலைநிறுத்தி நான் பெரியவன் எண்டு காட்டிக்கொள்வதற்குத்தான் இதைச் செய்யிறார். இன்னொன்று நான் சொல்கிறேன் எங்களுடைய இந்த மாநாட்டிலே நாங்கள் முதியோர்களுக்கு அல்ல இளம் தலைமுறைக்குத்தான் நாங்கள் வாய்ப்பளிக்க போகிறோம் அடுத்த தலைமுறைக்குத்தான் முக்கியத்துவம். நிறைய அரங்குகளில் பங்கு பற்ற விண்ணப்பித்திருப்பவர்களைப் பார்த்தால் அவர்கள் இளம் ஆட்களாய் இருக்கிறார்கள்.
14. வெளிநாட்டு எழுத்தாளர்களுக்கு எப்படி அறிவிக்கப்பட்டது?
ஊடகங்களுக்குள்ளால் அறிவிக்கப்பட்டது. பல்வேறு வானொலிகளிலும் எங்களுடைய அமைப்பாளர் நேர்காணல்கள் வழங்கி அதனைப் பரவலாக்கம் செய்தார். பத்திரிகைகளிலும் அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பொதுவாக இணையத்தளங்கள் வழி பார்த்தால் எங்களுடைய எதிர்ப்பாளர்களே எங்களுக்கு போதிய அளவு விளம்பரத்தை தந்திருக்கிறார்கள்.
15. சரி இலங்கையின் ஊடங்கள் எப்படி ஆதரவு தருகின்றன?
நிறையவே ஆதரவு. நாங்கள் தருகிற அனைத்துச் செய்திகள் விளம்பரங்கள் கட்டுரைகள் எல்லாம் மறுப்பின்றி வெளியிடப்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. இப்போது நாங்கள் ஆரம்பக் கட்டமாகத்தான் இதனைச் செய்து கொண்டிருக்கிறோம் டிசம்பரில் நாங்கள் ஊடகவியலாளர்கள் அனைவரையும் அழைத்து இதனை அறிமுகப்படுத்தி ஒரு பத்திரிகையாளர் மாநாட்டினை நடத்த இருக்கிறோம். அவர்களுடன் கலந்துரையாடி திட்டங்களைச் சொல்லுவோம். ஏற்கனவே முன்னணிப் பத்திரிகைகள் எங்களுக்கு உதவுவதாக ஒத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
16. இதுவரைக்கும் ஏறத்தாழ எத்தனை விண்ணப்பங்களை நீங்கள் பெற்றுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். எந்த நாடுகளிலிருந்தெல்லாம் விண்ணப்பங்கள் வந்திருக்கின்றன?
இது வரைக்கும் உள்நாட்டிலிருந்து 300க்கு மேற்பட்ட விண்ணப்பங்கள் வந்திருக்கின்றன. எல்லா நாடுகளிலுமிருந்தும் விண்ணப்பங்கள் வந்திருக்கின்றன. இந்த எதிர்ப்பிரச்சாரங்களினால் ஒரு தளம்பல் நிலைமை ஏற்பட்டிருந்தது. பிறகு நாங்கள் அவற்றை தெளிவு படுத்தி இப்போது அதிகளவான விண்ணப்பங்கள் வெளிநாட்டில் இருந்து வர ஆரம்பித்திருக்கின்றன. இது தவிரவும் கலைக்குழுக்களும் தங்களுடைய கலை வடிவங்களை நிகழ்த்துவதற்காக பெருமளவில் விண்ணப்பித்திருக்கிறார்கள்.
17. இந்த ஆய்வரங்கங்களில் பேசப்படுகின்ற விசயங்களிற்கு தணிக்கை இருக்கிறதா?
நிச்சயமாகத் தணிக்கை இருக்கிறது அதாவது. எந்த அரசியல் விடயங்களும் அதற்குள் வரக்கூடாது.
18. ஏன் அப்படி?
இது எழுத்தாளர் மாநாடு ஏற்கனவே இது அரசுசார்பு அரசு எதிர்ப்பெண்டு நிறைய முத்திரைகள் இதற்கு குத்தப்பட்டிருக்கின்றன. இந்தப் பொய்ப்பிரச்சாரங்களை முறியடிக்கவேண்டிய தேவையிருக்கிறது. இது ஈழத்தமிழ் இலக்கியம் குறித்து பேச வேண்டிய இடம். எங்களுடைய நோக்கம் அரசியல் பேசுவதல்ல. பல்வேறு பட்ட அரசியல் கருத்துள்ளவர்களும் இதற்குள் கலந்து கொள்ள இருக்கிறார்கள் உதாரணமாக புலி ஆதரவாளர்கள், புலி எதிர்ப்பாளர்கள், அரச எதிர்ப்பாளர்கள், அரச ஆதரவாளர்கள் என்று பலதரப்பட்ட அரசியல் நிலைப்பாடுள்ளவர்களும் ஒன்றாகச் சேர்கின்ற இடம் இது. இதனுள் அவரவர் தன் தன் அரசியலைத் தூக்கிப்பிடித்தபடி நின்றால் வீணான குழப்பங்கள் விழையலாம்.
19. ஆனால் இதனை நடைமுறைப்படுத்துவதில் சிக்கல்கள் வரலாமில்லையா.. நீங்கள் புகலிட இலக்கியம் என்றொரு அரங்கை வைத்து விட்டு அதில் ஆய்வு செய்கிற ஒருவர் தான் ஏன் புலம்பெயர்ந்தேன் என்று சொல்லவெளிக்கிட்டாலே அங்கே அரசியல் வந்துவிடுகிறதில்லையா?
அதெல்லாம் உண்மைகள், உதாரணமாக கலவரங்கள் நிகழ்ந்தன அதற்கு இனவாதம் காரணம் இது வெளிப்படையான உண்மை அந்த உண்மைகளைப் பேச இங்கே தடையில்லை. அதைப் பேசத்தான் இந்த மாநாடே.... ஆனால் அவதூறுகளைப் பேச தனிமனிதர்களைத் தாக்குதல் செய்ய, இன்னொருவரின் அரசியல் நிலைப்பாட்டை கேலி செய்கிற விடயங்களை மாத்திரமே நாங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டோம். மற்றபடி உண்மைகளைப் பேச இங்கே தடையில்லை.
20. அரசுக்கு ஆதரவான கோசங்களே இந்த மாநாடு எங்கும் நிறைஞ்சிருக்கும் எண்டொரு குற்றச்சாட்டு வைக்கப்படுகிறதே?
அது பொய்யென்பது இதுவரை நாங்கள் பேசியவிடயங்களில் இருந்தே தெளிவு பட்டிருக்கும். இவர்கள் தங்களை முன்னிலைப்படுத்துவதற்கா அல்லது எதற்காக இவ்வாறெல்லாம் பேசுகிறார்கள் என்பது உண்மையில் எங்களுக்கும் புரியவில்லை.
21. சரி இவ்வளவு நாளும் பேசாமல் இருக்கிற அரசாங்கம் கடைசிநேரத்தில் ஒரு அழுத்தத்தை உங்கள் மீது பிரயோகித்து தமக்குச் சார்பானதாக நடத்தச் சொல்லவோ எதிரானதென்று தடை செய்யவோ வாய்ப்பிருக்கிறதில்லையா?
நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். இதுகளைப் பற்றியெல்லாம் நாங்கள் ஏற்கெனவே சிந்தித்திருக்கிறோம். உங்களுக்கும் தெரியும் இதில் பல அரசியல் நிலைப்பாடுகள் உள்ளவர்களும் இருக்கிறார்கள். அதிலே இதனை அரசுக்கு எடுத்துச் சொல்லிப் புரிய வைக்கும் வலு உள்ளவர்கள் இருக்கிறார்கள். இது முழுக்க முழுக்க எழுத்தாளர்களுடைய மாநாடு, அரசியல் மாநாடல்ல அதனை அப்படியே நடக்க விடுங்கள் என்று சொல்லும் வலுவுள்ள இலக்கியவாதிகள் எம்மோடு இருக்கிறார்கள். உடனடியாக நீங்கள் முடிவெடுத்து விடக்கூடாது அப்படியான அவர்கள் தான் இந்த மாநாட்டை நடத்துகிறார்கள், அதற்குப்பின்னால் இருக்கிறார்கள் என்று. பலதரப்பட்ட அரசியில் நிலைப்பாடுள்ளவர்கள் இதில் இருக்கிறார்கள் அதிலே அரசு சார்ந்தவர்களும் இலக்கியவாதிகள் கலைஞர்கள் என்ற முறையிலே கலந்து கொள்கிறார்கள்.
22. நான் இதை வலியுறுத்திக் கேட்பதற்கான காரணம், இந்த எதிர்ப்புக்கோசங்கள், இந்த மாநாட்டில் தேவையற்ற அரசியல் தலையீடுகளை உண்டாக்கி விடக்கூடிய வாய்ப்புக்கள் உண்டு என்பதால் தான்.
இந்தக்கேள்வி “இனிய நந்தவனம்” என்றொரு சஞ்சிகைக்கு நான் வழங்கிய நேர்காணலில் கேட்கப்பட்டது. அந்நேர்காணல் அச்சஞ்சிகையில் வந்திருக்கிறது. அவர்களுக்கு நான் சொன்ன பதில் இதுதான், நாங்கள் எழுத்தாளர்கள். அரசியல் சார்புள்ள எழுத்தாளர்கள் இருப்பார்கள். அவர்கள் இந்தப்பிரச்சினையை தீர்க்கக்கூடிய வல்லமையுடையவர்களாக இருப்பார்கள்.
23. சரி இந்த மாநாட்டின் ஒரு பகுதியான சிங்கள தமிழ் உறவுப்பரிவர்த்தனை பற்றிச் சொல்லுங்கள்?
சிங்கள் தமிழ் உறவுப்பரிவர்த்தனை என்பது ஓர் அரைநாள் நிகழ்வு. அது நடக்கவிருக்கிறது. நிறையச் சிங்கள புத்திஜீவிகள் தமிழர் தரப்பை புரிந்து கொண்டு எழுதியும் பேசியும் வந்திருக்கிறார்கள். போர்க்காலக் கதைகள் என்று நாங்கள் ஞானம் வெளியீட்டினூடாக ஒரு புத்தகம் கொண்டு வந்திருந்தோம் சிங்கள மொழிபெயர்ப்புக் கதைகள். அதைத் எங்களுக்காகத் தொகுத்து தந்தவரே எஸ்.பொ தான் அதைப்படித்தால் தெரியும் சிங்கள எழுத்தாளர்கள் எவ்வளவு புரிதலுடன் நோக்குகிறார்கள் என்று. அதைப்போல அவர்கள் நிறைய தமிழ் நூல்களை சிங்களத்திற்கு மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள் என்னுடைய ஒரு நாவல் கூட மொழிபெயர்க்கப் பட்டிருக்கிறது. அந்த நாவல் குருதிமலை. அது பேசுகிற விடயம் சிங்கள இனவாதத்திற்கெதிராக மலையக மக்கள் எப்படித் திரண்டார்கள் என்கிற விசயம் அதையே சிங்களத்தில் மொழிபெயர்த்து கொடுத்திருக்கிறார்கள். அப்படியான எங்களைப் புரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் சிங்கள எழுத்தாளர்கள். இப்போதேல்லாம் நான் சந்திக்கிற 95 வீதமான சிங்கள எழுத்தாளர்கள் எங்களை நோக்கி வருகிறார்கள். அவர்களோடு நாங்கள் தொடர்பாடல்கள் செய்யவேண்டியவர்களாக இருக்கிறோம் சிங்கள இலக்கியங்கள் தமிழுக்கு வந்திருக்கின்றன. தமிழ் இலக்கியங்கள் சிங்களத்திற்கு வந்திருக்கின்றன. இந்தப் பாங்கை வளர்க்கவேண்டியிருக்கிறது. இதனால் இந்த நிகழ்வை நாங்கள் எற்பாடு செய்திருக்கிறோம். வெளிநாட்டில் இருந்து வந்திருக்கிற எங்களுடைய படைப்பாளிகளுக்கு சிங்கள படைப்பாளிகள் தங்களுடைய நிலைப்பாட்டை விளங்கப்படுத்துவார்கள். அவர்களுக்கு இது தேவை இங்குள்ள நிலைமையைப் புரிந்து கொள்வதற்கு அது தேவை.
நன்றி: மயூரன்
Thursday, November 18, 2010
Angaadi Theru – Tamil Cinema’s Dickensian Moment?
|
Thursday, November 11, 2010
சர்வதேச புகழ்பெற்ற பொதுவுடைமை தத்துவ ஆசான் தோழர் சண்முகதாசன்.
-அசலகேசரி-
இலங்கை கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மூத்த தலைவர்களில் ஓருவரும், சர்வதேச ரீதியாக மதிக்கப்படும், ‘மாஓ பாதை” கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் சிரேஸ்ட ஆலோசகராக விளங்கியவருமான தோழர் என். சண்முகதாசன் காலமாகிப் பதினேழு வருடங்களாகின்றன.
இலங்கையில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஆரம்பிக்கப்பட்டபோதே, பல்கலைக்கழகப் படிப்பைமுடித்து வெளியேறி கட்சியின் முழுநேர ஊழியனாகச் சேர்ந்துகொண்ட தோழர் சண்முகதாசனின் அரசியல் வாழ்வு இலங்கைப் பொதுவுடமை இயக்கத்துடன் சமாந்தரமானது.
கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தில் ஸ்ராலின் – ரொட்ஸ்கி தத்துவார்த்தப் பிரச்சினை எழுந்தபோதும், பின்னரும் ஸ்ராலின் கொள்கைகளை வலியுறுத்தி, முன்னெடுத்து தோழர் சண் புகழ்பெற்றார். அன்று வலிமைமிக்க தொழிற்சங்கமாக விளங்கிய இலங்கை தொழிற்சங்க சம்மேளனத்தின் பொதுச்செயலாளராக விளங்கினார்..
1960களின் முற்பகுதியில் சர்வதேசப் பொதுவுடமை இயக்கம் சோவியத் யூனியன் சார்பாகவும், சீனா சார்பாகவும் பிளவுபட்டபோது, இலங்கைக் கம்யுனிஸ்ட் கட்சிக்குள் சீனச்சார்பாக தத்துவார்த்தப் போராட்டத்தை முன்னெடுத்தார். சோவியத் யூனியனின் போக்கைத் ‘திரிபுவாதம்” எனக் கண்டித்தார்.
குருசேவ் முன்வைத்த ‘சமாதான சகவாழ்வு” என்ற சோவியத் பொதுவுடமைச் சித்தாந்தம் மார்க்சிஸக் கோட்பாடுகளை, புரட்சிகரத் தத்துவத்தைத் திரிபுபடுத்திவிட்டதாகக் குற்றஞ்சாட்டி நிராகரித்தார். சீனப் பெருந்தலைவர் மாஓசேதுங் சிந்தனைகளும், சீனக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் வழிகாட்டுதல்களும் சரியானவை என்ற இவரது வாதங்கள் சர்வதேச ரீதியான கவனத்தைப் பெற்றன.
1964ம் ஆண்டளவில் கட்சி பிளவுபட்டது. கட்சியின் தொழிற்சங்க, வாலிபர் சங்க, கலை இலக்கியப் பிரிவுகளின் பெரும்பகுதியினர் சீனச்சார்பு அணியினராயினர். வடபகுதியிலும் கட்சியின் பெரும்பான்மையினர் இவர்களையே ஆதரித்தனர்.
சோவியத்சார்புப் பொதுவுடமைக் கட்சியினர் அன்று முதலாளித்துவப் பாராளுமன்றப் பாதையூடாக சோசலிச சமுதாயத்தைக் காணலாம் என்று கூறி வர்க்க சமரசமாகியதைச் சண் கடுமையாகச் சாடினார். தொழிலாளி – விவசாயி வர்க்கம் ஒரு வர்க்கப் போராட்டத்தின் – புரட்சியினூடாகவே விடுதலை பெறமுடியும் என்பதை வலியுறுத்தினார்.
1964-ல் இடதுசாரிகள் என்று சொல்லப்பட்டவர்கள் அரசுடன் இணைந்துகொண்டதை கடுமையாக விமர்சித்த சண், இது தொழிலாளி வர்க்கத்திற்கு மிகப்பெரிய துரோகம், இடதுசாரி இயக்கம் கண்ட மோசமான பின்னடைவு எனக் கண்டித்தார்.
மொஸ்கோவில் படித்துக்கொண்டீருந்தவரான ரோகண விஜயவீரா இடைநடுவில் நாடுதிரும்பி கட்சியில் இணைந்து தீவிர சீனச்சார்பாகக் காட்டிக்கொண்டார்.
கட்சி வாலிபர் சங்கத்தின் முக்கிய பொறுப்பிலிருந்தவாறு, கட்சி விரோத நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார்.. மலையக மக்களுக்கெதிரான பிரச்சாரத்தையும் (இந்திய விஸ்தரிப்பு வாதம் என்றவகையில்) மேற்கொண்டார். இதனால் விமர்சனத்திற்குள்ளாக்கப்பட்ட நிலையில் கட்சியிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார்.. பின்னரே அவர் ‘ஜே. வி. பி.” என்ற இயக்கத்தை உருவாக்கினார்.
அந்த இயக்கத்தின்மீதும், விஜயவீராமீதும் சண் முன்வைத்த கடுமையான விமர்சனம் குறிப்பிடத்தக்கது. ஜே. வி. பி. என்பது மார்க்ஸிச கொள்கைகளுக்கு எதிரான ஒரு பேரினவாத சக்தியென, அன்று சண் அடையாளங்காட்டியிருந்தமையைப் பின்னர் அரசியல் விமர்சகர்கள் பலரும் ஏற்றுக்கொண்டனர்.
சீனச்சார்பானதாக, பலம்பொருந்தியதாக வளர்ந்துவரும் கட்சியைப் பிளவுபடுத்தி அழிக்கவென சோவியத் உளவு நிறுவனத்தினால் பயிற்சியளிக்கப்பட்டு அனுப்பப்பட்டவரே விஜயவீரா எனச் சண் ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டார்.
அன்று சண் தலைமையில் கட்சி பெரும்வளர்ச்சிபெற்று வந்தது. தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், பல்கலைக்கழக மாணவர்கள், கலை இலக்கியவாதிகள் பலரும் கட்சி ஆதரவாளராகினர்.
அன்று இடதுசாரி இயக்கத்திலும், பாராளுமன்ற அரசியலிலும் ஜாம்பவான்களெனச் சொல்லப்பட்ட கலாநிதி என். எம். பெரேரா, கலாநிதி கொல்வின் ஆர். டி. சில்வா, பேர்ணாட் சொய்சா, டாக்டர் விக்ரமசிங்கா, பீட்டர் கெனமன் ஆகியோருக்குச் சித்தாந்தரீதியாகச் சவால்விடக்கூடிய அறிவாற்றல், ஆழ்ந்த புலமை, எழுத்தாற்றல், பேச்சாற்றல் மிக்கவராக, அவர்களுக்கெல்லாம் ‘சிம்மசொப்பனமாக” சண்முகதாசன் விளங்கினார். ஆங்கிலம், சிங்களம், தமிழ் ஆகிய மும்மொழிகளிலும் ஆழமான அரசியல் பேருரைகளை நிகழ்த்தும் வல்லமையுள்ளவராக மதிப்புப்பெற்று விளங்கினார்.
இலங்கையெங்கும் நூற்றுக்கணக்கான மார்க்ஸிச வகுப்புகளை, கருத்தரங்குகளை மும்மொழிகளிலும் நடத்தியுள்ளார். ‘சண்முகதாசனின் வகுப்புகளில் கலந்துகொண்டேன்” என்பது அன்று பெருமைமிக்க அரசியல் தகுதியாகச் சிங்கள, தமிழ் மக்களால் கருதப்பட்டது.
மூத்த தொழிற்சங்கவாதியாகவும், தொழில் சம்பந்தமான சட்ட விடயங்களில் நிபுணராகவும் விளங்கிய இவர், இலங்கையெங்கும் தொழில் சம்பந்தமான வழக்குகளில் தொழிலாளர் சார்பில் ஆஜராகி பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களுக்கு உதவியுள்ளார். வடபகுதியிலும் சினிமாத் தொழிலாளர் சங்கம், மில்க் வைற் சோப் தொழிற்சாலைத் தொழிலாளர் சங்கம், சிமெந்துத் தொழிற்சாலைத் தொழிலாளர் சங்கம் ஆகியனவுட்படப் பல சங்கங்களைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்கள் சார்பில் வழக்குகளில் ஆஜராகி வெற்றிகண்டவர். இந்த வழக்குகள் பலவற்றில் முதலாளிகள் – நிர்வாகத்தினர் சார்பில் தமிழரசு – தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியைச் சேர்ந்த சட்டத்தரணிகளே ஆஜராகினர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மலையகத்தில் ‘செங்கொடிச் சங்கம்” பின்னர் ‘புதிய செங்கொடிச் சங்கம்” ஆகியனவற்றின் மூலம் தொழிலாளார் ஐக்கியத்தைக்கட்டி வளர்க்கப் பாடுபட்டார்.
வடபகுதியில் தீண்டாமைக் கொடுமைக்கெதிரான பேராட்டம் கட்சிக்குப் பெருமை சேர்த்தது எனலாம். அன்றைய பாராளுமன்றப் பிரதிநிதிகள் தமது பதவிகளையும், வர்க்க நிலைப்பாட்டையும் காப்பாற்றிக்கொள்ள துரோகமிழைத்துவந்தவேளை, 1966 அக்டோபர் 21-ம் திகதி யாழ் முற்றவெளிப் பொதுக்கூட்டத்தில் சண் விடுத்த அறைகூவல் வடபகுதில் ஆலயப்பிரவேசப் போராட்டங்களுக்கும், தேநீர்க்கடைப் பிரவேசப் போராட்டங்களுக்கும் உந்துசக்தியானது.
சங்கானை – நிற்சாமம், கரவெட்டி – கன்பொல்லை, நெல்லியடி, சுன்னாகம், காங்கேசந்துறை, மட்டுவில், கொடிகாமம் உட்படப் பல இடங்களில் போராட்டங்கள் வெடித்தன. இப்போராட்டங்கள் குறித்து இலங்கை வானொலி மௌனம் சாதித்தவேளைகளில் பீக்கிங் வானொலி உண்மைநிலை குறித்து தொடர்ந்து செய்திகளை ஒலிபரப்பியது. தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம் மகத்தான வெற்றிகளைக் கண்டது. சண் தலைமையில் கட்சி இதற்கு உறுதுணையாகவிருந்து பூரண ஆதரவு வழங்கியது. தென்னிலங்கை மக்களின் ஆதரவைப் பெற்றுக் கொடுத்தது. இலங்கைப் பாராளுமன்றத்திலும்,தமிழ்த் தலைவர்களது வர்க்க நிலைப்பாடு அம்பலமானது..
1969-ல் மேதினம் கொண்டாடத் தடைவிதிக்கப்பட்டபோது அத்தனை அரசியல் கட்சிகளும் பின்வாங்கிய நிலையில், தடையை மீறி கொழும்பு, யாழ்ப்பாணம், மலைநாடு ஆகிய இடங்களில் படையினருடன் மோதி ஊர்வலமும் கூட்டமும் நடாத்தி வெற்றிகண்டது சண் தலைமையிலான கம்யூனிஸ்ட் கட்சியாகும்.
1971 ஏப்ரலில் விஜயவீரா தலைமையிலான ஜே. வி. பி இயக்கத்தினரது காட்டிக்கொடுப்பிலான கிளர்ச்சியின்போது சண்முகதாசனும், ஆயிரக்கணக்கான ஆதரவாளர்கள், அனுதாபிகள் கைதுசெய்யப்பட்டுச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். ஆயிரக்கணக்கானோர் கொல்லப்பட்டனர். இக்காலத்தில் வடபகுதியிலும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பிரதேசத் தலைவர்கள் தேடுதலுக்குள்ளாகியதால் தலைமறைவு வாழ்க்கை மேற்கொண்டனர்.. மக்கள் எழுத்தாளர் கே. டானியல் கைதுசெய்யப்பட்டு சிறையிலடைக்கப்பட்டார். கட்சி சிதறடிக்கப்பட்டது. கட்சி அலுவலகங்கள், சொத்துக்கள் சூறையாடப்பட்டன. சுமார் ஒரு வருடத்தின் பின்னரே சண், டானியல் ஆகியோர் விடுதலையாகினர்.
வெளிநாட்டவர் எவரும் அனுமதிக்கப்படாத, கட்டுப்பாடு மிகுந்த கலாச்சாரப் புரட்சிக் காலகட்டத்தில் சண்முகதாசன் சீனா சென்றார். தலைவர் மாஓவைச் சந்தித்து உரையாடினார். உலக நாடுகள், கட்சிகளின் தலைவர்களில், தலைவர் மாஓவைப் பலமுறை சந்தி;த்து உரையாடிய பெருமைக்குரியவர் தோழர் சண்முகதாசன் மட்டுமே…
சீனப் பெருந்தலைவர் மாஓசேதுங் காலமாகியபின் ஆட்சிபீடத்தைக் கைப்பற்றிக்கொண்டவர்கள் அங்கு மாஓவின் கொள்கைகளைப் பின்பற்றியவர்களை ஒதுக்கத்தொடங்கினர். மாஓவின் ஆதரவுடன் மகத்தான கலாச்சாரப் புரட்சியை முன்னின்று நடாத்திய மாஓவின் மனைவியுட்படப் பலரைச் சிறையிட்டனர். இக்காலப்பகுதியில் சீன ஆட்சிபீடத்தினரால் வலியுறுத்தப்பட்ட ‘மூன்று உலகக் கோட்பாடு” சீரழிவுப் பாதையைக் காட்டுகிறது என சண் விமர்சித்தார் – நிராகரித்தார். இது பின்னர் உலக நாடுகளிலுள்ள புரட்சிகர இயக்கங்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது. சண்ணின் அறிவாற்றல் மதிப்புக்குள்ளாகியது.
எழுபதுகளின் பிற்பகுதியிலும் இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் பிளவு ஏற்பட்டது. இது சண் மனதில் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது.
மாஓவின் கொள்கைகளையும், புரட்சிப்பாதையையும் முன்னெடுக்க உலகமெங்குமுள்ள மாஓ பாதைக் கட்சிகளுடன் நெருங்கிய தொடர்புகளை மேற்கொண்டார். அவர்களை ஒருங்கிணைத்து மாநாடுகளை நடாத்தி கொள்கைகளை முன்னெடுத்துச்செல்ல ஒத்துழைப்பும், ஆலோசனைகளும் வழங்கினார்.
இலங்கையின் தலைசிறந்த அரசியல் விமர்சகர்கள், எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள், கலைஞர்கள் பலரும் அன்று கட்சியின் உறுப்பினர்களாக, ஆதரவாளர்களாக, அனுதாபிகளாக சண்முகதாசனின் பாசறையில் வளர்ந்தவர்களாவர்.
கட்சியின் ஆதரவுடன் நடைபெற்ற தீண்டாமை ஒழிப்புப் போராட்டங்களில் தம்மை இணைத்து நின்ற, ஆதரவுச் சக்திகளாகத் திகழ்ந்த எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள், கலைஞர்களில், பேராசிரியர் கைலாசபதி, பேராசிரியர் சி. தில்லைநாதன், பேராசிரியர் என் சண்முகரத்தினம், கலாநிதி சி. மௌனகுரு, கே. டானியல், சுபைர் இளங்கீரன், இ. முருகையன், எச். எம். பி. மொகைதீன், சில்லையூர் செல்வராசன், செ. கணேசலிங்கன், என். கே. ரகுநாதன், நீர்வைப் பொன்னையன், எம். கே. அந்தனிசில், செ. யோகநாதன், செ. கதிர்காமநாதன், கே. தங்கவடிவேல், யோ. பெனடிக்ற் பாலன், சுபத்திரன், இ. செ. கந்தசாமி, கே. ஆர் டேவிட், புதுவை இரத்தினதுரை, எஸ். ஜி. கணேசவேல், எஸ் வில்வராஜ், க. தணிகாசலம், செல்வ பத்மநாதன், இ. சிவானந்தன், கே. பவானந்தன், வி. ரி. இளங்கோவன், நந்தினி சேவியர், தேவி பரமலிங்கம், நல்லை அமிழ்தன், பொன் பொன்ராசா, பாசையூர் தேவதாசன், குமார் தனபால், இராஜ தர்மராஜா, முருகு கந்தராசா, எஸ். முத்துலிங்கம், எஸ். கனகரத்தினம், க. இரத்தினம், கு. சிவராசா, அண்ணாவியார் கணபதிப்பிள்ளை, எஸ் சிவபாதம், ஆ. தங்கராசா, நா. யோகேந்திரநாதன், செல்லிதாசன், எம். செல்லத்தம்பி, முருகு இரத்தினம், நவின்டில் சிவராசா, சோதி ஆகியோர் குறிப்பிடத்தக்கவர்களாவர்.
யாழ்ப்பாணம் – நவாலியைப் பிறப்பிடமாகக்கொண்ட சண்முகதாசன், பல்கலைக்கழகத்தில் வரலாற்றுத்துறையில் சிறப்புப் பட்டம் பெற்றவர். பல்கலைக்கழகத்தில் அன்று சகல மாணவர்களையும் உள்ளடக்கிய மாணவர் சங்கத்தின் தலைவராக விளங்கிய காலம் முதல் புரட்சிவாதியாகச் செயற்பட்டு வந்தவர்.
யான், பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டில் ஐக்கிய நாடுகள் தொண்டராகப் பணியாற்றிவிட்டு நாடு திரும்பியதும் தோழர் சண்முகதாசனைச் சந்தித்து உரையாடச் சென்றேன். அப்போது பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டு அனுபவங்கள், அங்குள்ள அரசியல் நிலைமைகள், மக்களின் வாழ்நிலை, போராட்டங்கள் குறித்துப் பேசினேன் . என்னே.. ஆச்சரியம்… அங்குள்ள அரசியல் கட்சிகளின் நிலைப்பாடு, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செயற்பாடு, ‘புதிய மக்கள் படையின்” போராட்டம், மின்டனாவோ மாநிலத்தில் இயங்கும் ‘மோரோ தேசிய விடுதலை முன்னணி”யின் போராட்டம், மேற்கு மின்டனாவோவில் முஸ்லிம் மக்களுக்கான, பெயரளவிலான சுயாட்சி அரசு என்பன குறித்தெல்லாம் அற்புதமாக எடுத்துச் சொன்னார். அங்கு நேரில் பார்த்துவந்த எனக்கு அவரது விளக்கங்கள் ஆச்சரியத்தைக் கொடுத்தன. ஆம்.. அது தான் அவரது அறிவாற்றல்…! உலகின் எந்த நாட்டினதும் அரசியல் வரலாறு, நடப்பு நிலைமை, பொருளாதாரம், போராட்டங்கள் குறித்துக்கேட்டாலும் மூன்று மொழிகளிலும் விளக்கமளிக்கும் அற்புத ஆற்றல் அவருக்கிருந்தது.
தோழர் சண் கலை இலக்கியப் படைப்புகள் குறித்தும் மதிப்பிட்டு நெறிப்படுத்தும் தகமையுள்ளவர். ஒருமுறை, அமெரிக்க கறுப்பின மக்களின் வரலாற்றை ஓரளவு வெளிப்படுத்தும் ‘வேர்கள்” ( Roots)) நாவல் குறித்தும், முன்னர் வடசீனாவில் ஏற்பட்ட வரட்சி – பஞ்சம் குறித்து நெக்குருகச் சித்தரிக்கும் (தமிழிலும் வெளிவந்தது, பெயர் ஞாபகத்தில் இல்லை) ஒரு நாவல் குறித்தும் அவரோடு பேசிக்கொண்டது ஞாபகம்.
டானியலின் படைப்புகளை அவர் தொடர்ந்து வாசிப்பவர். டானியல் இறுதியாகத் தமிழகம் புறப்பட முன்னர் கொழும்பில் சண் வீட்டில் ஒரு சில தினங்கள் தங்கியிருந்தார். முன்னதாக சண்ணிடம் தனது அச்சேறாத ‘பஞ்சகோணங்கள்” நாவல் பிரதியைப் படிக்கக் கொடுத்திருந்தார். நாவலை முழுதாகப் படித்து முடித்த சண், அந்த நாவலின் முடிவில் மாற்றம் செய்வது நல்லது என டானியலிடம் குறிப்பிட்டது எனக்கு இன்றும் ஞாபகம். அதன்படியே டானியல் நாவலின் முடிவில் சிறிது மாற்றஞ்செய்து பிரசுரத்திற்கெனப் பேராசிரியர் அ. மார்க்ஸிடம் கொடுத்தார்.
1983-ம் ஆண்டுக்குப் பிறகு பேரினவாத ஒடுக்குமுறையின் உக்கிரம் தமிழ் மக்களைப் போராட்டப்பாதைக்கு உந்தித் தள்ளியதிலுள்ள நியாயத்தைச் சண் ஆதரிக்கத் தவறவில்லை. ஆனால், இதற்கும் சிங்கள முற்போக்குச் சக்திகளைப் புறம்தள்ளிய, தமிழ்த் தேசிய வாதத்திற்குள் மூழ்கிய சில தளம்பல் இடதுசாரிகளின் செயற்பாட்டிற்கும் மிக்க வேறுபாடு உண்டு.
சண் என்றும் ஒரு சர்வதேசியவாதியாகவே விளங்கியவர். மனித சமத்துவம், ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான மக்கள் எழுச்சி, போராட்டங்களுக்கு நிபந்தனையற்ற ஆதரவு என்ற கொள்கையிலிருந்து அவர் வழுவியதில்லை.
சர்வதேச தொழிற்சங்க அலுவலகங்களில் ஆயிரக்கணக்கான டொலர்கள் சம்பளத்தில் பணிபுரிய அழைப்புகள் கிடைத்தும், கொள்கையிலிருந்து கொஞ்சம் வழுவிக் கோடீஸ்வரனாக வாழ வழியிருந்தும், கொண்ட கொள்கைக்காக இறுதிவரை நேர்மைமிக்க சாதாரண மனிதனாகவே வாழ்ந்தவர். இவரது மனைவியும் இறுதிவரை இவரது இலட்சியங்களுக்கு ஏற்ப உற்றதுணையாகவே கட்சிப் பணிகளில் ஈடுபட்டு வாழ்ந்தவர்.
தோழர் சண் எழுதிய தமிழ், ஆங்கில, சிங்கள மொழிகளிலான மார்க்ஸிச விளக்கக் கட்டுரைகள் ஏராளம். பல நூல்களையும் இம்மொழிகளில் எழுதியுள்ளார். அவற்றுள் ‘மார்க்ஸிச நோக்கில் இலங்கை வரலாறு, தமிழ்ப் பேசும் மக்களின் விடுதலைப் பாதை எது, வாழ்க்கை வரலாறு குறித்த நூல்” என்பன மிக முக்கியமான நூல்களாகும். சண் காலமாகிய பின்னரும் அவரது பல கட்டுரைகள் நூலுருப் பெற்றுள்ளன.
இருதய நோயினால் பாதிக்கப்பட்ட சண் இறுதிக் காலத்தில் இங்கிலாந்திலுள்ள மகளுடன் தங்கியிருந்தபோது 1993-ம் ஆண்டு மாசி மாதம் 8-ம் திகதி திங்கட்கிழமை காலை… ..74-வது வயதில் காலமானார்.
தோழர் சண் வாழ்நாள் எல்லாம் எந்த இலட்சியத்திற்காக உழைத்தாரோ, அந்த தத்துவத்தைத் தந்த பேராசான் கால்மார்க்ஸ் 1883-ல் இங்கிலாந்திலுள்ள ‘கைகேற்” பக்கத்திலுள்ள சமாதிப் பூங்காவில் அடக்கம்செய்யப்பட்டார். சண்ணும் கால்மார்க்ஸ் காலமாகி 110-வது ஆண்டில் பேர்மிங்காம் நகரில் அடக்கமானார்.
சர்வதேசப் புகழ்பெற்ற, ஒரு நேர்மையான அரசியல், தொழிற்சங்கவாதி, மார்க்ஸிசத் தத்துவ ஆசான் சண்முகதாசன். அவரது இழப்பு மார்க்ஸிச அறிவுலகுக்கு மட்டுமன்றி இலங்கைத் தொழிலாள, விவசாய வர்க்கத்திற்கும், ஒடுக்குமுறைக்குள்ளான சகல மக்களுக்கும் பேரிழப்பு என்பதில் ஐயமில்லை.
கொழும்பில் இயங்கும், ‘மார்க்ஸிச கற்கைகளுக்கான சண்முகதாசன் நிலையம்” சண் எழுதிய நூல்கள், கட்டுரைகளின் தொகுப்புகள் ஆகியவற்றை வெளியிட்டுவருவதுடன் கருத்தரங்குகள், அவரது நினைவுச் சொற்பொழிவுகளையும் ஒழுங்குசெய்து வருகின்றமை குறிப்பிடத்தக்கது.
-அசலகேசரி-
இலங்கை கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மூத்த தலைவர்களில் ஓருவரும், சர்வதேச ரீதியாக மதிக்கப்படும், ‘மாஓ பாதை” கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் சிரேஸ்ட ஆலோசகராக விளங்கியவருமான தோழர் என். சண்முகதாசன் காலமாகிப் பதினேழு வருடங்களாகின்றன.
இலங்கையில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஆரம்பிக்கப்பட்டபோதே, பல்கலைக்கழகப் படிப்பைமுடித்து வெளியேறி கட்சியின் முழுநேர ஊழியனாகச் சேர்ந்துகொண்ட தோழர் சண்முகதாசனின் அரசியல் வாழ்வு இலங்கைப் பொதுவுடமை இயக்கத்துடன் சமாந்தரமானது.
கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தில் ஸ்ராலின் – ரொட்ஸ்கி தத்துவார்த்தப் பிரச்சினை எழுந்தபோதும், பின்னரும் ஸ்ராலின் கொள்கைகளை வலியுறுத்தி, முன்னெடுத்து தோழர் சண் புகழ்பெற்றார். அன்று வலிமைமிக்க தொழிற்சங்கமாக விளங்கிய இலங்கை தொழிற்சங்க சம்மேளனத்தின் பொதுச்செயலாளராக விளங்கினார்..
1960களின் முற்பகுதியில் சர்வதேசப் பொதுவுடமை இயக்கம் சோவியத் யூனியன் சார்பாகவும், சீனா சார்பாகவும் பிளவுபட்டபோது, இலங்கைக் கம்யுனிஸ்ட் கட்சிக்குள் சீனச்சார்பாக தத்துவார்த்தப் போராட்டத்தை முன்னெடுத்தார். சோவியத் யூனியனின் போக்கைத் ‘திரிபுவாதம்” எனக் கண்டித்தார்.
குருசேவ் முன்வைத்த ‘சமாதான சகவாழ்வு” என்ற சோவியத் பொதுவுடமைச் சித்தாந்தம் மார்க்சிஸக் கோட்பாடுகளை, புரட்சிகரத் தத்துவத்தைத் திரிபுபடுத்திவிட்டதாகக் குற்றஞ்சாட்டி நிராகரித்தார். சீனப் பெருந்தலைவர் மாஓசேதுங் சிந்தனைகளும், சீனக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் வழிகாட்டுதல்களும் சரியானவை என்ற இவரது வாதங்கள் சர்வதேச ரீதியான கவனத்தைப் பெற்றன.
1964ம் ஆண்டளவில் கட்சி பிளவுபட்டது. கட்சியின் தொழிற்சங்க, வாலிபர் சங்க, கலை இலக்கியப் பிரிவுகளின் பெரும்பகுதியினர் சீனச்சார்பு அணியினராயினர். வடபகுதியிலும் கட்சியின் பெரும்பான்மையினர் இவர்களையே ஆதரித்தனர்.
சோவியத்சார்புப் பொதுவுடமைக் கட்சியினர் அன்று முதலாளித்துவப் பாராளுமன்றப் பாதையூடாக சோசலிச சமுதாயத்தைக் காணலாம் என்று கூறி வர்க்க சமரசமாகியதைச் சண் கடுமையாகச் சாடினார். தொழிலாளி – விவசாயி வர்க்கம் ஒரு வர்க்கப் போராட்டத்தின் – புரட்சியினூடாகவே விடுதலை பெறமுடியும் என்பதை வலியுறுத்தினார்.
1964-ல் இடதுசாரிகள் என்று சொல்லப்பட்டவர்கள் அரசுடன் இணைந்துகொண்டதை கடுமையாக விமர்சித்த சண், இது தொழிலாளி வர்க்கத்திற்கு மிகப்பெரிய துரோகம், இடதுசாரி இயக்கம் கண்ட மோசமான பின்னடைவு எனக் கண்டித்தார்.
மொஸ்கோவில் படித்துக்கொண்டீருந்தவரான ரோகண விஜயவீரா இடைநடுவில் நாடுதிரும்பி கட்சியில் இணைந்து தீவிர சீனச்சார்பாகக் காட்டிக்கொண்டார்.
கட்சி வாலிபர் சங்கத்தின் முக்கிய பொறுப்பிலிருந்தவாறு, கட்சி விரோத நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார்.. மலையக மக்களுக்கெதிரான பிரச்சாரத்தையும் (இந்திய விஸ்தரிப்பு வாதம் என்றவகையில்) மேற்கொண்டார். இதனால் விமர்சனத்திற்குள்ளாக்கப்பட்ட நிலையில் கட்சியிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார்.. பின்னரே அவர் ‘ஜே. வி. பி.” என்ற இயக்கத்தை உருவாக்கினார்.
அந்த இயக்கத்தின்மீதும், விஜயவீராமீதும் சண் முன்வைத்த கடுமையான விமர்சனம் குறிப்பிடத்தக்கது. ஜே. வி. பி. என்பது மார்க்ஸிச கொள்கைகளுக்கு எதிரான ஒரு பேரினவாத சக்தியென, அன்று சண் அடையாளங்காட்டியிருந்தமையைப் பின்னர் அரசியல் விமர்சகர்கள் பலரும் ஏற்றுக்கொண்டனர்.
சீனச்சார்பானதாக, பலம்பொருந்தியதாக வளர்ந்துவரும் கட்சியைப் பிளவுபடுத்தி அழிக்கவென சோவியத் உளவு நிறுவனத்தினால் பயிற்சியளிக்கப்பட்டு அனுப்பப்பட்டவரே விஜயவீரா எனச் சண் ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டார்.
அன்று சண் தலைமையில் கட்சி பெரும்வளர்ச்சிபெற்று வந்தது. தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், பல்கலைக்கழக மாணவர்கள், கலை இலக்கியவாதிகள் பலரும் கட்சி ஆதரவாளராகினர்.
அன்று இடதுசாரி இயக்கத்திலும், பாராளுமன்ற அரசியலிலும் ஜாம்பவான்களெனச் சொல்லப்பட்ட கலாநிதி என். எம். பெரேரா, கலாநிதி கொல்வின் ஆர். டி. சில்வா, பேர்ணாட் சொய்சா, டாக்டர் விக்ரமசிங்கா, பீட்டர் கெனமன் ஆகியோருக்குச் சித்தாந்தரீதியாகச் சவால்விடக்கூடிய அறிவாற்றல், ஆழ்ந்த புலமை, எழுத்தாற்றல், பேச்சாற்றல் மிக்கவராக, அவர்களுக்கெல்லாம் ‘சிம்மசொப்பனமாக” சண்முகதாசன் விளங்கினார். ஆங்கிலம், சிங்களம், தமிழ் ஆகிய மும்மொழிகளிலும் ஆழமான அரசியல் பேருரைகளை நிகழ்த்தும் வல்லமையுள்ளவராக மதிப்புப்பெற்று விளங்கினார்.
இலங்கையெங்கும் நூற்றுக்கணக்கான மார்க்ஸிச வகுப்புகளை, கருத்தரங்குகளை மும்மொழிகளிலும் நடத்தியுள்ளார். ‘சண்முகதாசனின் வகுப்புகளில் கலந்துகொண்டேன்” என்பது அன்று பெருமைமிக்க அரசியல் தகுதியாகச் சிங்கள, தமிழ் மக்களால் கருதப்பட்டது.
மூத்த தொழிற்சங்கவாதியாகவும், தொழில் சம்பந்தமான சட்ட விடயங்களில் நிபுணராகவும் விளங்கிய இவர், இலங்கையெங்கும் தொழில் சம்பந்தமான வழக்குகளில் தொழிலாளர் சார்பில் ஆஜராகி பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களுக்கு உதவியுள்ளார். வடபகுதியிலும் சினிமாத் தொழிலாளர் சங்கம், மில்க் வைற் சோப் தொழிற்சாலைத் தொழிலாளர் சங்கம், சிமெந்துத் தொழிற்சாலைத் தொழிலாளர் சங்கம் ஆகியனவுட்படப் பல சங்கங்களைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்கள் சார்பில் வழக்குகளில் ஆஜராகி வெற்றிகண்டவர். இந்த வழக்குகள் பலவற்றில் முதலாளிகள் – நிர்வாகத்தினர் சார்பில் தமிழரசு – தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியைச் சேர்ந்த சட்டத்தரணிகளே ஆஜராகினர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மலையகத்தில் ‘செங்கொடிச் சங்கம்” பின்னர் ‘புதிய செங்கொடிச் சங்கம்” ஆகியனவற்றின் மூலம் தொழிலாளார் ஐக்கியத்தைக்கட்டி வளர்க்கப் பாடுபட்டார்.
வடபகுதியில் தீண்டாமைக் கொடுமைக்கெதிரான பேராட்டம் கட்சிக்குப் பெருமை சேர்த்தது எனலாம். அன்றைய பாராளுமன்றப் பிரதிநிதிகள் தமது பதவிகளையும், வர்க்க நிலைப்பாட்டையும் காப்பாற்றிக்கொள்ள துரோகமிழைத்துவந்தவேளை, 1966 அக்டோபர் 21-ம் திகதி யாழ் முற்றவெளிப் பொதுக்கூட்டத்தில் சண் விடுத்த அறைகூவல் வடபகுதில் ஆலயப்பிரவேசப் போராட்டங்களுக்கும், தேநீர்க்கடைப் பிரவேசப் போராட்டங்களுக்கும் உந்துசக்தியானது.
சங்கானை – நிற்சாமம், கரவெட்டி – கன்பொல்லை, நெல்லியடி, சுன்னாகம், காங்கேசந்துறை, மட்டுவில், கொடிகாமம் உட்படப் பல இடங்களில் போராட்டங்கள் வெடித்தன. இப்போராட்டங்கள் குறித்து இலங்கை வானொலி மௌனம் சாதித்தவேளைகளில் பீக்கிங் வானொலி உண்மைநிலை குறித்து தொடர்ந்து செய்திகளை ஒலிபரப்பியது. தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம் மகத்தான வெற்றிகளைக் கண்டது. சண் தலைமையில் கட்சி இதற்கு உறுதுணையாகவிருந்து பூரண ஆதரவு வழங்கியது. தென்னிலங்கை மக்களின் ஆதரவைப் பெற்றுக் கொடுத்தது. இலங்கைப் பாராளுமன்றத்திலும்,தமிழ்த் தலைவர்களது வர்க்க நிலைப்பாடு அம்பலமானது..
1969-ல் மேதினம் கொண்டாடத் தடைவிதிக்கப்பட்டபோது அத்தனை அரசியல் கட்சிகளும் பின்வாங்கிய நிலையில், தடையை மீறி கொழும்பு, யாழ்ப்பாணம், மலைநாடு ஆகிய இடங்களில் படையினருடன் மோதி ஊர்வலமும் கூட்டமும் நடாத்தி வெற்றிகண்டது சண் தலைமையிலான கம்யூனிஸ்ட் கட்சியாகும்.
1971 ஏப்ரலில் விஜயவீரா தலைமையிலான ஜே. வி. பி இயக்கத்தினரது காட்டிக்கொடுப்பிலான கிளர்ச்சியின்போது சண்முகதாசனும், ஆயிரக்கணக்கான ஆதரவாளர்கள், அனுதாபிகள் கைதுசெய்யப்பட்டுச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். ஆயிரக்கணக்கானோர் கொல்லப்பட்டனர். இக்காலத்தில் வடபகுதியிலும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பிரதேசத் தலைவர்கள் தேடுதலுக்குள்ளாகியதால் தலைமறைவு வாழ்க்கை மேற்கொண்டனர்.. மக்கள் எழுத்தாளர் கே. டானியல் கைதுசெய்யப்பட்டு சிறையிலடைக்கப்பட்டார். கட்சி சிதறடிக்கப்பட்டது. கட்சி அலுவலகங்கள், சொத்துக்கள் சூறையாடப்பட்டன. சுமார் ஒரு வருடத்தின் பின்னரே சண், டானியல் ஆகியோர் விடுதலையாகினர்.
வெளிநாட்டவர் எவரும் அனுமதிக்கப்படாத, கட்டுப்பாடு மிகுந்த கலாச்சாரப் புரட்சிக் காலகட்டத்தில் சண்முகதாசன் சீனா சென்றார். தலைவர் மாஓவைச் சந்தித்து உரையாடினார். உலக நாடுகள், கட்சிகளின் தலைவர்களில், தலைவர் மாஓவைப் பலமுறை சந்தி;த்து உரையாடிய பெருமைக்குரியவர் தோழர் சண்முகதாசன் மட்டுமே…
சீனப் பெருந்தலைவர் மாஓசேதுங் காலமாகியபின் ஆட்சிபீடத்தைக் கைப்பற்றிக்கொண்டவர்கள் அங்கு மாஓவின் கொள்கைகளைப் பின்பற்றியவர்களை ஒதுக்கத்தொடங்கினர். மாஓவின் ஆதரவுடன் மகத்தான கலாச்சாரப் புரட்சியை முன்னின்று நடாத்திய மாஓவின் மனைவியுட்படப் பலரைச் சிறையிட்டனர். இக்காலப்பகுதியில் சீன ஆட்சிபீடத்தினரால் வலியுறுத்தப்பட்ட ‘மூன்று உலகக் கோட்பாடு” சீரழிவுப் பாதையைக் காட்டுகிறது என சண் விமர்சித்தார் – நிராகரித்தார். இது பின்னர் உலக நாடுகளிலுள்ள புரட்சிகர இயக்கங்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது. சண்ணின் அறிவாற்றல் மதிப்புக்குள்ளாகியது.
எழுபதுகளின் பிற்பகுதியிலும் இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் பிளவு ஏற்பட்டது. இது சண் மனதில் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது.
மாஓவின் கொள்கைகளையும், புரட்சிப்பாதையையும் முன்னெடுக்க உலகமெங்குமுள்ள மாஓ பாதைக் கட்சிகளுடன் நெருங்கிய தொடர்புகளை மேற்கொண்டார். அவர்களை ஒருங்கிணைத்து மாநாடுகளை நடாத்தி கொள்கைகளை முன்னெடுத்துச்செல்ல ஒத்துழைப்பும், ஆலோசனைகளும் வழங்கினார்.
இலங்கையின் தலைசிறந்த அரசியல் விமர்சகர்கள், எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள், கலைஞர்கள் பலரும் அன்று கட்சியின் உறுப்பினர்களாக, ஆதரவாளர்களாக, அனுதாபிகளாக சண்முகதாசனின் பாசறையில் வளர்ந்தவர்களாவர்.
கட்சியின் ஆதரவுடன் நடைபெற்ற தீண்டாமை ஒழிப்புப் போராட்டங்களில் தம்மை இணைத்து நின்ற, ஆதரவுச் சக்திகளாகத் திகழ்ந்த எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள், கலைஞர்களில், பேராசிரியர் கைலாசபதி, பேராசிரியர் சி. தில்லைநாதன், பேராசிரியர் என் சண்முகரத்தினம், கலாநிதி சி. மௌனகுரு, கே. டானியல், சுபைர் இளங்கீரன், இ. முருகையன், எச். எம். பி. மொகைதீன், சில்லையூர் செல்வராசன், செ. கணேசலிங்கன், என். கே. ரகுநாதன், நீர்வைப் பொன்னையன், எம். கே. அந்தனிசில், செ. யோகநாதன், செ. கதிர்காமநாதன், கே. தங்கவடிவேல், யோ. பெனடிக்ற் பாலன், சுபத்திரன், இ. செ. கந்தசாமி, கே. ஆர் டேவிட், புதுவை இரத்தினதுரை, எஸ். ஜி. கணேசவேல், எஸ் வில்வராஜ், க. தணிகாசலம், செல்வ பத்மநாதன், இ. சிவானந்தன், கே. பவானந்தன், வி. ரி. இளங்கோவன், நந்தினி சேவியர், தேவி பரமலிங்கம், நல்லை அமிழ்தன், பொன் பொன்ராசா, பாசையூர் தேவதாசன், குமார் தனபால், இராஜ தர்மராஜா, முருகு கந்தராசா, எஸ். முத்துலிங்கம், எஸ். கனகரத்தினம், க. இரத்தினம், கு. சிவராசா, அண்ணாவியார் கணபதிப்பிள்ளை, எஸ் சிவபாதம், ஆ. தங்கராசா, நா. யோகேந்திரநாதன், செல்லிதாசன், எம். செல்லத்தம்பி, முருகு இரத்தினம், நவின்டில் சிவராசா, சோதி ஆகியோர் குறிப்பிடத்தக்கவர்களாவர்.
யாழ்ப்பாணம் – நவாலியைப் பிறப்பிடமாகக்கொண்ட சண்முகதாசன், பல்கலைக்கழகத்தில் வரலாற்றுத்துறையில் சிறப்புப் பட்டம் பெற்றவர். பல்கலைக்கழகத்தில் அன்று சகல மாணவர்களையும் உள்ளடக்கிய மாணவர் சங்கத்தின் தலைவராக விளங்கிய காலம் முதல் புரட்சிவாதியாகச் செயற்பட்டு வந்தவர்.
யான், பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டில் ஐக்கிய நாடுகள் தொண்டராகப் பணியாற்றிவிட்டு நாடு திரும்பியதும் தோழர் சண்முகதாசனைச் சந்தித்து உரையாடச் சென்றேன். அப்போது பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டு அனுபவங்கள், அங்குள்ள அரசியல் நிலைமைகள், மக்களின் வாழ்நிலை, போராட்டங்கள் குறித்துப் பேசினேன் . என்னே.. ஆச்சரியம்… அங்குள்ள அரசியல் கட்சிகளின் நிலைப்பாடு, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செயற்பாடு, ‘புதிய மக்கள் படையின்” போராட்டம், மின்டனாவோ மாநிலத்தில் இயங்கும் ‘மோரோ தேசிய விடுதலை முன்னணி”யின் போராட்டம், மேற்கு மின்டனாவோவில் முஸ்லிம் மக்களுக்கான, பெயரளவிலான சுயாட்சி அரசு என்பன குறித்தெல்லாம் அற்புதமாக எடுத்துச் சொன்னார். அங்கு நேரில் பார்த்துவந்த எனக்கு அவரது விளக்கங்கள் ஆச்சரியத்தைக் கொடுத்தன. ஆம்.. அது தான் அவரது அறிவாற்றல்…! உலகின் எந்த நாட்டினதும் அரசியல் வரலாறு, நடப்பு நிலைமை, பொருளாதாரம், போராட்டங்கள் குறித்துக்கேட்டாலும் மூன்று மொழிகளிலும் விளக்கமளிக்கும் அற்புத ஆற்றல் அவருக்கிருந்தது.
தோழர் சண் கலை இலக்கியப் படைப்புகள் குறித்தும் மதிப்பிட்டு நெறிப்படுத்தும் தகமையுள்ளவர். ஒருமுறை, அமெரிக்க கறுப்பின மக்களின் வரலாற்றை ஓரளவு வெளிப்படுத்தும் ‘வேர்கள்” ( Roots)) நாவல் குறித்தும், முன்னர் வடசீனாவில் ஏற்பட்ட வரட்சி – பஞ்சம் குறித்து நெக்குருகச் சித்தரிக்கும் (தமிழிலும் வெளிவந்தது, பெயர் ஞாபகத்தில் இல்லை) ஒரு நாவல் குறித்தும் அவரோடு பேசிக்கொண்டது ஞாபகம்.
டானியலின் படைப்புகளை அவர் தொடர்ந்து வாசிப்பவர். டானியல் இறுதியாகத் தமிழகம் புறப்பட முன்னர் கொழும்பில் சண் வீட்டில் ஒரு சில தினங்கள் தங்கியிருந்தார். முன்னதாக சண்ணிடம் தனது அச்சேறாத ‘பஞ்சகோணங்கள்” நாவல் பிரதியைப் படிக்கக் கொடுத்திருந்தார். நாவலை முழுதாகப் படித்து முடித்த சண், அந்த நாவலின் முடிவில் மாற்றம் செய்வது நல்லது என டானியலிடம் குறிப்பிட்டது எனக்கு இன்றும் ஞாபகம். அதன்படியே டானியல் நாவலின் முடிவில் சிறிது மாற்றஞ்செய்து பிரசுரத்திற்கெனப் பேராசிரியர் அ. மார்க்ஸிடம் கொடுத்தார்.
1983-ம் ஆண்டுக்குப் பிறகு பேரினவாத ஒடுக்குமுறையின் உக்கிரம் தமிழ் மக்களைப் போராட்டப்பாதைக்கு உந்தித் தள்ளியதிலுள்ள நியாயத்தைச் சண் ஆதரிக்கத் தவறவில்லை. ஆனால், இதற்கும் சிங்கள முற்போக்குச் சக்திகளைப் புறம்தள்ளிய, தமிழ்த் தேசிய வாதத்திற்குள் மூழ்கிய சில தளம்பல் இடதுசாரிகளின் செயற்பாட்டிற்கும் மிக்க வேறுபாடு உண்டு.
சண் என்றும் ஒரு சர்வதேசியவாதியாகவே விளங்கியவர். மனித சமத்துவம், ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான மக்கள் எழுச்சி, போராட்டங்களுக்கு நிபந்தனையற்ற ஆதரவு என்ற கொள்கையிலிருந்து அவர் வழுவியதில்லை.
சர்வதேச தொழிற்சங்க அலுவலகங்களில் ஆயிரக்கணக்கான டொலர்கள் சம்பளத்தில் பணிபுரிய அழைப்புகள் கிடைத்தும், கொள்கையிலிருந்து கொஞ்சம் வழுவிக் கோடீஸ்வரனாக வாழ வழியிருந்தும், கொண்ட கொள்கைக்காக இறுதிவரை நேர்மைமிக்க சாதாரண மனிதனாகவே வாழ்ந்தவர். இவரது மனைவியும் இறுதிவரை இவரது இலட்சியங்களுக்கு ஏற்ப உற்றதுணையாகவே கட்சிப் பணிகளில் ஈடுபட்டு வாழ்ந்தவர்.
தோழர் சண் எழுதிய தமிழ், ஆங்கில, சிங்கள மொழிகளிலான மார்க்ஸிச விளக்கக் கட்டுரைகள் ஏராளம். பல நூல்களையும் இம்மொழிகளில் எழுதியுள்ளார். அவற்றுள் ‘மார்க்ஸிச நோக்கில் இலங்கை வரலாறு, தமிழ்ப் பேசும் மக்களின் விடுதலைப் பாதை எது, வாழ்க்கை வரலாறு குறித்த நூல்” என்பன மிக முக்கியமான நூல்களாகும். சண் காலமாகிய பின்னரும் அவரது பல கட்டுரைகள் நூலுருப் பெற்றுள்ளன.
இருதய நோயினால் பாதிக்கப்பட்ட சண் இறுதிக் காலத்தில் இங்கிலாந்திலுள்ள மகளுடன் தங்கியிருந்தபோது 1993-ம் ஆண்டு மாசி மாதம் 8-ம் திகதி திங்கட்கிழமை காலை… ..74-வது வயதில் காலமானார்.
தோழர் சண் வாழ்நாள் எல்லாம் எந்த இலட்சியத்திற்காக உழைத்தாரோ, அந்த தத்துவத்தைத் தந்த பேராசான் கால்மார்க்ஸ் 1883-ல் இங்கிலாந்திலுள்ள ‘கைகேற்” பக்கத்திலுள்ள சமாதிப் பூங்காவில் அடக்கம்செய்யப்பட்டார். சண்ணும் கால்மார்க்ஸ் காலமாகி 110-வது ஆண்டில் பேர்மிங்காம் நகரில் அடக்கமானார்.
சர்வதேசப் புகழ்பெற்ற, ஒரு நேர்மையான அரசியல், தொழிற்சங்கவாதி, மார்க்ஸிசத் தத்துவ ஆசான் சண்முகதாசன். அவரது இழப்பு மார்க்ஸிச அறிவுலகுக்கு மட்டுமன்றி இலங்கைத் தொழிலாள, விவசாய வர்க்கத்திற்கும், ஒடுக்குமுறைக்குள்ளான சகல மக்களுக்கும் பேரிழப்பு என்பதில் ஐயமில்லை.
கொழும்பில் இயங்கும், ‘மார்க்ஸிச கற்கைகளுக்கான சண்முகதாசன் நிலையம்” சண் எழுதிய நூல்கள், கட்டுரைகளின் தொகுப்புகள் ஆகியவற்றை வெளியிட்டுவருவதுடன் கருத்தரங்குகள், அவரது நினைவுச் சொற்பொழிவுகளையும் ஒழுங்குசெய்து வருகின்றமை குறிப்பிடத்தக்கது.
Monday, November 08, 2010
ராகுல் சாங்கிருத்தியாயன்
வால்காவிலிருந்து கங்கைவரை
நூலாசிரியர் ராகுல் சாங்கிருத்தியாயன்
பற்றிச் சில……..
நூலாசிரியர் ராகுல் சாங்கிருத்தியாயன்
பற்றிச் சில……..
சுதந்திர கால இந்தியாவிற்கு முன்பிருந்த ஐக்கிய மகாணம் ஆஜம்கட் ஜில்லாவில் பாத்ரா என்ற சிற்றூரில் வைதீக வைஷ்ணவர் என்ற மிக மிக உயர்குலம் என்ற கூறிக்கொள்ளும் பார்பனக் குலத்தில் ஏப்ரல் 9.1893ல் பிறந்தவர்.
சிறுவயது முற்கொண்ட தன் குலத்திற்கு வெளியேயுள்ள சிறுவர்களுடன் பழகுவதும் வீட்டைவிட்டு அடிக்கடி ஓடிவிடுவதும் இவரது பழக்கமாக இருந்துள்ளது. ஆனாலும் சற்று மனம் நிலைப்பட்டு ஆர்யமுசாபிர் வித்யா என்ற கல்வி நிறுவனத்தில் சமஸ்கிருதத்தை முழுமையாகக் கற்றுத்தேர்ந்தார்.
ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலை இவரின் எண்ணத்தையும் மாற்றியது. 1919களில் இந்திய விடுதலைப் போராட்டங்களில் தம்மை இணைத்துக் கொண்டார். அதனால் ஆங்கில அரசால் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு 3 ஆண்டுகள் சிறையில் வாழ்நதார். சிறை வாழ்ககையில் குர்ஆனை சமஸ்கிருத்தில் மொழி பெயர்த்தார். சுதந்திர இந்தியாவின் ஜனாதிபதியாக இருந்த டாக்டர் ராஜேந்திர பிராசத்துடன் இணைந்து அரசியலில் பணியாற்றினார். ஆஜம்கட் ஜில்லாவின் காங்கிரஸ் தலைவராகவும் செயல்பட்டுள்ளார்.
ஒருமுறை தனது நண்பர் ஒருவரின் கிராமத்திற்குச் சென்று கிணறு ஒன்று தோண்டிக் கொண்டிருந்தபோது சுட்ட செங்கல் உடைபட்டு வருவதைக் கண்டார். உடன் கிணறு தோன்றுவதை நிறுத்திவிட்டு பக்குவமாக செங்கள்கள் சிதையாதவாறு தோண்டச்செய்தார். அந்த செங்கள்களில் முத்திரையாக பதிக்கப்பட்ட எழுத்துக்களை ஒன்று கூட்டி வரிசைப்படுத்தி படித்தார். அது பழங்கோவில் ஒன்று எனறும் மேற்கு நாடுகளான டெஹ்ரான், பலுசிஸ்தான் நாடுகளுடனான தொடர்புகள் பற்றி அது கூறுகிறது என்றும் கண்டுகொண்டார். இன்றும் பாட்னா அருட்காட்சியகத்தில் அவரால் ஒப்படைக்கப்பட்ட இச்செங்கற்கள் அவரின் பெயரில் சிறப்பிக்கப்பட்டு காட்சிப் பொருளாக வைக்கப்பட்டுள்ளது.
அதன்பிறகு அவரின் அறிவுத்தேடல் தாகம் பன்மடங்காகியது. பௌத்த தத்துவங்களால் ஈர்க்கப்பட்டு பௌத்த துறவியானார். திபெத். சீனா மஞ்சூரியா இலங்கை ஜப்பான் போன்ற நாடுகளுக்கு சுற்றுப்பயணம் செய்தார். பௌத்தத்தின் உண்மையான சாராம்சங்களை ஆய்வுசெய்து அறிந்துகொண்டார். பௌத்தம் சிதைக்கப்பட்டுவிட்டது. மஹாயாணமும் ஹீணயானமும் போலித் தத்துவ விரிவுரைகள் என்பது இவரால் நிறுபிக்கப்பட்டது.
அறிவுத் தாகத்தின் தேடல் இவரை கம்யுனிசக்கோட்பாட்டிற்கள் ஈர்த்தது. அதன்பிறகு இவர் எழுதிய விஞ்ஞானலோகவாதம் பொதுவுடைமைதான் என்ன?, வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை,சிந்து முதல் கங்கை வரை, இசுலாமிய பௌத்த ஐரோப்பிய தத்துவ இயல்கள் போன்றவை மிக அதிகமாக மக்களால் வரவேற்க்கப்பட்டது.
முறையாக படித்து பட்டம் பெறாத இவரின் அறிவு நுட்பத்திறமைகளாக ருஷ்யாவின் லெனின்கிராடு பல்கலைக்கழகம் 1937- 38லும் 1947- 48லும் பேராசியர் பணிக்கமர்த்தி கௌரவித்தது.
இவரின் 150 புத்தகங்களும் இந்திய மற்றம் உலக மொழிகள் பலவற்றிலும் மொழி பெயர்க்கப்பட்டு அறிவுக் கலஞ்சியமாக பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது.
நூலைப்பற்றிச்சில…
ஒரு சிந்தனையாளரின் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தேடித்திரட்டிய அறிவுச் செல்வம் இந்நூலிலேயே எளிமையான கதை வடிவங்களில் அள்ளித் தரப்பட்டுள்ளது.
இந்நூலின் தொடக்க கதைகளான நிஷா, திவா, அமிர்தாஸவன், புருசூதன் என்ற நான்கும் ஏறக்குறைய கி.மு.6000த்திலிருந்து கி.மு.2500 வரையிலான காலகட்டத்தில் மனித சமுதாயம் வாழ்ந்த நிலையை விளக்குகிறது. அது ஏடறிந்த வரலாற்றுக்காலத்திற்க்கு முந்தைய வரலாறு. இன்று நாம் பல படிமங்களை (Fossils) கண்டெடுத்துள்ளதால் இதனை வெறும் கற்பனை என்று ஒதுக்க முடியாது.
அடுத்துவரும் புருதானன், அங்கிரா, சுதாஸ், பிரவாஹன் என்ற நான்கு கதைகளும் கி.மு.2000லிருந்து கி.மு.400வரை 1600 ஆண்டுகளுக்கான மனித சமுதாயத்தின் வாழ்க்கையும் பண்பாடுகளையும் விளக்குபவனாக உள்ளன. இதற்கு இந்து மதத்தின் நான்கு வேதங்கள், மகாபாரதக்கதைகள், பௌத்கிரந்தமான, அட்டகதாசாந்தோக்ய உபநிடதம், மிருகதாரணய உபநிடதம் ஆகியன சாட்சிகளாக உள்ளன.
ஒன்பதாவது கதை பந்துலமல்லன் (கி.மு.790) கதைக்கு முழு முற்றான ஆதாரங்கள் பௌத்த நூல்களிலிருந்து எடுக்கபபட்டவை.
(கி.மு.335) பத்தாவது கதை நாகதத்தனின் ஆதாரமாக சாணக்கியனின் அர்த்த சாஸ்த்திரம் கிரேக்கர்களின் யாத்திரை வரலாற்று நூல்கள் ஆகியன அசைக்க முடியாத சாட்சியாக உள்ளன.
(கி.மு.50) பதினொராவது கதை பிரபா ராகுல்ஜியின் இலக்கிய வளத்திற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டாகும். அஸ்வகோஷ் எழுதிய புத்த சரித்திரம், சௌந்தரியானந்தம் வின்டர் நிட்ஜ் எழுதிய “இந்திய இலக்கியத்தின் சரித்திரம்” இக்கதைக்கு பின்புலமாக உள்ளன.
பன்னிரண்டாவது கதையான சுர்ணயௌதேயன் குப்தாகாலக் கதை. (காலம் கி.பி.420) காளிதாசனின் ரகுவம்சம், சாகுந்தலம், குமாரசம்பவம் என்ற காவியங்கள் சொல்லும் பண்பாட்டு மூலக்கூறுகளிலிருந்து தொகுக்கப்பட்ட கதை.
பதிமூன்றாவது கதையான துர்முகன் ( காலம் கி.பி.630) வில்லிருந்து விடுபட்ட அம்பு நெஞ்சைத் தைப்பதுபோல் ஹர்ஷ சரித்திரம், காதம்பரியம், சீனப்பயணி இத்சிங்கின் யாத்திரை வரலாறு ஆகியனவற்றிலிருந்து எடுக்கப்பட்டு அரசாங்கத்தின் வராற்று பாடங்களின் புழுகுகளை வெட்டி வீழ்த்துகிறது.
பதினான்காவது கதை சங்கரபரணி (காலம் கி.பி.1200) யின் ஆதாரங்களாக நைடதத்தமும், சிலாசாசனமும் உள்ளன. அதன் பின்வரும் கதைகள் 7ம் கி.பி1200 லிருந்து கி.பி.1900 வரையிலான காலகண்ணாடிகள். அவைகளுக்கு ஆவணக் காப்பகங்களும் அருட்காட்சியகங்களும் அசைக்க முடியா சாட்சிகளாக உள்ளன.
இங்கு ஆதாரமாக தரப்பட்டுள்ள இலக்கியங்கள் இந்நுலுக்கு அணிந்துரை எழுதிய பதந்தானந்த கௌசல்யாயன் அணிந்துரையிலிருந்து தந்துள்ளோம். மண், கல் தாமிரம், பித்தளை, இரும்பு ஆகியவற்றில் எழுதப்பட்டும் வரையப்பட்டும் உள்ள வரலாறுகள் நுற்றுக்கணக்கான இலக்கியங்கள் எழுத்துவடிவம் பெறாத கதைகள் பாடல்கள் பலநாட்டின் பழக்க வழக்கங்கள் புதைபொருள்கள் ஆகிய எண்ணிடங்காதவைகளை தனது சமூக உணர்வால் சளைக்காமல் தேடிய ராகுல்ஜி அது அத்தனையையும் நமக்கு மனச் சோர்வைடயாது எளிதாக புரிந்து கொள்ளும் வகையில் கதைகளாகத் தந்துள்ளார்.
அதுபோல் ஆளும் வர்க்கமும் அதைச்சார்ந்து வாழும் இலக்கியவாதிகளும் தன்னுடைய ஒவ்வொரு செயலுக்கும் நியாயமும், புகழாரமும் சூட்டிக் கொள்ளவும் தான் செய்வர்.
இலக்கியங்களைப் பொருத்தவரை கற்பனைப் புனைவுகள் மிகைப்படுத்தப்பட்டு அலங்காரமாக எழுதப்பட்டிருக்கும் ஆனாலும் உண்மையான பண்பாடுகளும் பதிவு செய்யப்பட்டே இருக்கும். எடுத்துக்காட்டாக கி.பி.2500ல் இன்றைய நமது திரைப்படங்களை பாக்கும் நமது சந்நததிகள் கதாநாயன் வானில் பல்டி அடித்து சண்டை செய்யும் காட்சிகளை உண்மை என்று நம்புவான் என்பது எப்படிமுடியாதோ அதுபோல் ராகுல்ஜி அவைகளைப் பகுத்தறிந்தே உண்மைகளை அப்பட்டமாக எழுதியுள்ளார். அதனால் அவர் பலதுன்பங்களும் அடைந்துள்ளார். குறிப்பாக பார்ப்பனர்களிடமிருந்து பட்ட துன்பங்கள் பல.
இக்கதைகளின் அடிப்படையை சாயாக புரிந்து கொள்ளாத பல அறிவுஜீவிகள் அவா பாப்பனக் குடியிருப்பில் பிறந்நததால் பார்பனர்களை உயர்வுபடுத்தி எழுதியுள்ளார் என கூறுகின்றனர்.
ஒவ்வொரு கதையிலும் அக்கதையின் நாயகர்களின் வாயிலாக அன்றைவர்க்கப் பிரிவினரின் சிந்தனைகளை அப்படியே வெளிப்படுத்தியுள்ளார். எடுத்துக்காட்டாக அசுரர்கள் பற்றி எழுதிய கதையில் அசுரர்கள் அடிமைகள் வைத்திருந்ததையும், விபச்சாரம், வணிகம், போர்த்திறன் குன்றியநிலை, தனியுடைமைச் சிந்தனை ஆகியவைகளை புராதன பொதுவுடைமையில் வாழ்ந்த ஆரிய வந்தேரிகள் இழிவாக பேசுவதுபோல் கதை அமைந்திருக்கும். மேலோட்டமாக படிக்கும் நமக்கும் அசுரர்களை இழிவுபடுத்துவதாகவே தெரியும்.ஆனால் அவர் அக்கதையில் புராதான பொதுவுடைமை அமைப்பிலிருந்து முன்னேறி நகர அமைப்பிலும் மன்னராட்சி வடிவங்களில் மாறியுள்ளதையும் அவ்வாறு அடிமைகள் உட்பட வணிகம் சொத்து என்று தனியுடைமையிலும் கூலி அரசப்படை அமைப்பிலும் மாற்றம் பெற்றுள்ளதை அழுத்தமாக பதிவு செய்திருப்பதை இவர்கள் காணத் தவறிவிடுகின்றனர். தனியுடைமையில் வாழும் ஒரு சமுதாயம் போர் செய்யும் பண்புகளை இயல்பாகவே இழந்துவிடும். காரணம் அவர்களுக்கான கூலிப்படை அவ்வேலையைச் செய்வதால் ஆண்டைகள் சுகபோக வாழ்வினால் இப்பண்புகளை இழந்துவிடுவதே. மனிதனை மனிதனே அடிமையாக வைத்திருப்பதைபற்றி கொஞ்சமும் அறியாதவன் அதனை இகழத்தானே செய்வான்? அவ்வுணர்வை அது உள்ளபடி தானே பதிவு செய்ய முடியும்?
ஆரிய படையெடுப்பு, இனக்கலப்பு, பார்பனர்கள் மாமிச உண்ணிகள் உடன்கட்டை ஏறுதல், அவர்களுடைய வேதங்களின் பொய் புரட்டுகள், யாகங்கள் போன்ற மோசடிகள் ஆகியனவற்றை எல்லாம் அழுத்தமாக இக்கதைகளில் ராகுல்ஜி பதிவு செய்துள்ளார். இவருக்கு பார்ப்பனமுத்திரை குத்துவது அறிவீனம்.
இந்நுல் சிறுவர்களும் எளிதாக படித்து புரிந்துக் கொள்ளக்கூடியதே. உங்கள் வீட்டு சிறுவர்களையும் படிக்கச் சொல்லி அறிவை வளர்த்துக் கொள்ள செய்யுங்கள்.
நன்றி :கண.முத்தையா
நன்றி :கண.முத்தையா
Subscribe to:
Posts (Atom)